Ο «σταθμός» από τον οποίο ενεργούν οι ερπετοειδείς είναι το κατώτερο επίπεδο της τέταρτης διάστασης, το πλησιέστερο στον φυσικό κόσμο. Κάποιοι γνωρίζουν αυτή την διάσταση ως κατώτερη αστρική: τον θρυλικό κόσμο των δαιμόνων και των κακόβουλων οντοτήτων που φτάνουν πίσω στην αρχαιότητα.
Μερικοί ερευνητές υποστηρίζουν, αρκετά πειστικά, πως οι άυλοι ερπετοειδείς μπόρεσαν να περάσουν στην διάστασή μας –οπότε και υλοποιήθηκαν-ενσαρκώθηκαν– μέσα από τις τρύπες ή πύλες του χωροχρόνου που δημιούργησαν οι πυρηνικές δοκιμές και εκρήξεις οι οποίες ξεκίνησαν στις ερήμους του Νέου Μεξικού, στις αρχές της δεκαετίας του 1940.
Αν αυτές οι πληροφορίες, προερχόμενες από τον David Icke, αληθεύουν και πράγματι μία πυρηνική έκρηξη μπορεί να γίνει μία «πύλη», τότε φανταστείτε τι θα γινόταν αν κάτι ανάλογο γινόταν έξω από την Γη, ειδικότερα στο μαγνητικό της πεδίο. Κι όμως, αυτό συνέβη:
Στις 26 Ιουλίου του 1958 εκτοξεύθηκε ο Explorer-4, ο τρίτος δορυφόρος στην ιστορία των Η.Π.Α., ο οποίος θα επόπετευε ένα πείραμα που βασιζόταν σε μία θεωρία του Έλληνα πυρηνικού φυσικού Νικόλαου Χριστόφιλου την «Αρχή της Ισχυρής Εστίασης».
Στις 27 και 30 Αυγούστου και στις 6 Σεπτεμβρίου εκτοξεύθηκαν τρεις ατομικές βόμβες των 2 χιλιοτόνων οι οποίες εξερράγησαν στα 200, 240 και 540 χιλιόμετρα αντίστοιχα. Τόσο οι μετρήσεις του Explorer-4 όσο και οι παρατηρήσεις από το έδαφος επιβεβαίωσαν την θεωρία του Χριστόφιλου: δημιουργήθηκε μια τεχνητή ζώνη σωματιδιακής ακτινοβολίας ανάμεσα στις δύο ζώνες βαν Άλεν, που μάλιστα διατηρήθηκε για περισσότερο χρόνο απ' ότι είχε προβλεφθεί, αφού αυτή αποδομήθηκε έπειτα από δύο εβδομάδες και όχι σε μερικές μέρες όπως αναμενόταν. Επιπλέον, τα ηλεκτρόνια του πειράματος Argus δημιούργησαν Σέλας -ήταν η πρώτη φορά στην Ιστορία που στους ουρανούς δημιουργήθηκε Σέλας από ανθρώπινη ενέργεια και όχι από φυσικά αίτια.
Οι ζώνες Van Allen είναι πιο πυκνές πάνω από τον Ισημερινό και λιγότερο έντονες πάνω στους πόλους (το πείραμα έγινε 1800 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής, λόγω της ιδιαιτερότητας γεωμετρίας του γεωμαγνητικού πεδίου στο Νότιο Ατλαντικό).
Δεν έγιναν γνωστά τα ακριβή αποτελέσματα του πειράματος, παρά μόνο ότι επιβεβαιώθηκε η θεωρία του Χριστόφιλου. Αλλά, τι γίνεται εάν αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα την διάρρηξη των ζωνών van Allen και την δημιουργία μίας προσωρινή «τρύπας» από την οποία «πέρασαν» κακόβουλες άυλες οντότητες, οι οποίες στην συνέχεια υλοποιήθηκαν και ενσαρκώθηκαν σε αυτό που ονομάζουμε ερπετοειδή ενισχύοντας όσους συγγενείς τους βρίσκονταν ήδη στον πλανήτη μας;
Η ονομασία του πειράματος ήταν «Argus». Δεν γνωρίζουμε για ποιον λόγο επιλέχθηκε. Άργος, λεγόταν αυτός που κατασκεύασε την Αργώ. Επίσης, σύμφωνα με την μυθολογία, ήταν και ο γίγαντας που φύλαγε την Ιώ και λέγεται πως είχε πολλά μάτια, 100, έβλεπε παντού και γι’ αυτό τον έλεγαν Πανόπτη –ένα επίθετο που ταίριαξε στον Τιτάνα Ήλιο και τον Δία. Λόγω του εκτός γης σημείου που έλαβε χώρα το πείραμα, υποθέτουμε πως υιοθετήθηκε ως ονομασία η δεύτερη ονομασία.
Πόση σύμπτωση μπορεί να υπάρχει σε όλα αυτά αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη μας πως ο Πανόπτης Οφθαλμός (ο οφθαλμός που τα βλέπει όλα όπως και ο Άργος με τα 100 μάτια) σχετίζεται με την Αδελφότητα των Ερπετοειδών;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου