«Εδώ Πολυτεχνείο…» - εδώ Δ.Ν.Τ! Σας ομιλούν οι ελεύθεροι πολιορκημένοι Έλληνες…
Το ήξερα πάντα και το έμαθα από την Ιστορία. Από αυτά που μου μάθαιναν στο σχολείο. Οι Έλληνες, είναι ένας περήφανος λαός. Πάλεψαν για την πατρίδα τους, για τα ιδανικά τους, για τα πιστεύω τους. Είναι πιστοί στον αγώνα για την ελευθερία, για τη γλώσσα τους, για την καταγωγή τους...
Αγωνίστηκαν, πολέμησαν, μάτωσαν και σκοτώθηκαν στα πεδία των μαχών και όχι μόνο, για την πατρίδα τους, για τη γη τους. Για τη γη των προγόνων τους.
Μπορεί ν’ ακούγονται παράταιρα όλα αυτά σ’ αυτή τη σημερινή σαθρή εποχή. Μια εποχή χωρίς ιδανικά και αξία, όπου όλα μοιάζουν να έχουν καταρρεύσει. Τα πάντα όλα, καταρρέουν. Ιδανικά και αξίες, ήθη, πατρίδα, έθνος, αγώνας. Ή τουλάχιστον έτσι μοιάζει σήμερα.
Σήμερα, 17 Νοεμβρίου 2010. Πριν… 17 Νοεμβρίου 1973! «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο…» Τι απέμεινε άραγε σήμερα από εκείνη την περίφημη μέρα; Μήπως απλά μια μνήμη θλιβερή για έναν αγώνα που δεν δικαιώθηκε; Μήπως το όνομα μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, της «17 Νοέμβρη», που οικειοποιήθηκε την ιστορική ημερομηνία και πέρασε στην ιστορία; Ή μήπως η 17η Νοεμβρίου είναι ένα μεγάλο ορόσημο στο μυαλό του καθενός μας, όταν χρειάζεται να δώσουμε σύγχρονους αγώνες;
Δεν ξέρω. Άραγε πώς λειτουργεί η... ημέρα του Πολυτεχνείου στο μυαλό του νεοέλληνα με τα κινητά τηλέφωνα, με τις πιστωτικές κάρτες, με τα τεράστια χρέη, με την επερχόμενη φτώχεια και οικονομική εξαθλίωση; Σε μια Ελλάδα η οποία σπαράζεται κυριολεκτικά υπό το βάρος μιας επερχόμενης πτώχευσης; Σε μια Ελλάδα όπου δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο στο πεδίο του πολιτισμού, των ηθών και των αξιών; Όπου, όποιος μιλάει για πατρίδα και ήρωες τον βλέπουν τουλάχιστον παράξενα;
Σκεφτόμουν να γράψω σήμερα για το δεύτερο γύρο των εκλογών. Κι αυτό είχα στο μυαλό μου, αλλά δεν μου βγήκε. Τι να γράψεις για όλους αυτούς; Τι να γράψεις για έναν λαό που πλέον απέχει κατά 50% από την εκλογική διαδικασία; Τι να γράψεις για το υπόλοιπο 50% του εκλογικού σώματος που βγαίνει διχασμένο από την κάλπη; Τι να γράψεις για μια τόσο βαριά ημερομηνία όπως η 17η Νοεμβρίου 1973;
Οι πολιτικοί αναλυτές θα πουν τα δικά τους. Προσωπικά, δεν ξέρω αν σήμερα δικαιώνεται κάτι ή ο,τιδήποτε, κάποιοι αγώνες, κάποιες πολιτικές. Ξέρω μόνο ότι το πολιτικό σύστημα που γεννήθηκε από τη Μεταπολίτευση του1974, καταρρέει. Και η Μεταπολίτευση του 1974, είχε πίσω της τον αγώνα του Πολυτεχνείου του 1973.
Στους αγώνες των λαών, πέρα από τα ακριβή γεγονότα της Ιστορίας, μεγαλύτερη αξία έχουν οι θυσίες, οι μάχες, οι πόλεμοι. Και οι Έλληνες έχουμε μακραίωνη Ιστορία και μακραίωνους αιώνες.
Ο αγώνας του Πολυτεχνείου θα είναι πάντα επίκαιρος. Και θα πρέπει να είναι πάντα επίκαιρος. Πρέπει να τον έχουμε κρατημένο στο αίμα μας. Μ’ αυτόν, και όχι μόνο μ’ αυτόν, χρειάζεται να πορευτούμε μπροστά. Το νόημά του δεν αλλάζει, δεν μεταβάλλεται. «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Ποτέ δεν είναι ανεπίκαιρο αυτό το σύνθημα. Είναι αγώνας ζωής και επιβίωσης. Τότε ήταν μια ξενοκίνητη δικτατορία, μια χούντα. Σήμερα είναι κάτι διαφορετικό. Είναι τα δεσμά της αγοράς που πνίγουν τη χώρα και τους Έλληνες. Είναι τα δεσμά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που ελέγχουν τη χώρα. Τα δεσμά της Τρόικας, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της ίδιας της Ευρώπης. Τα δεσμά μπορεί να άλλαξαν πρόσωπα και ύφος, όμως παραμένουν δεσμά. Το Ψωμί και η Παιδεία κινδυνεύουν και πάλι. Είναι το τέρας της ανεργίας που καταπίνει καθημερινά εκατοντάδες μέσα του. Η ανεργία που μαστίζει την ελληνική οικογένεια. Η Παιδεία έχει τα δικά της προβλήματα. Και Παιδεία δεν είναι μόνο το σχολείο. Είναι ο Πολιτισμός μας που βουλιάζει υπό το βάρος της ανοησίας και της αδιαφορίας του νεοέλληνα. Το ίδιο και η Ελευθερία. «Η Ελλάδα θα χάσει ένα μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας». Γιώργος Α. Παπανδρέου, Μάρτιος 2010! Η Ελλάδα κινδυνεύει ακόμα και σήμερα να χάσει εδάφη της. Οι αλυτρωτικές τάσεις των Σκοπιανών εποφθαλμιούν τη Μακεδονία. Το Αιγαίο κινδυνεύει άμεσα και όχι μόνο από συνεκμετάλλευση. Όσο για την Κύπρο, το παιχνίδι είναι μάλλον χαμένο, αφού οδεύει πλέον για διζωνική ομοσπονδία!
Ποιοι είναι σήμερα οι αγώνες του Έλληνα; Τι κάνει σήμερα ο Έλληνας για να προστατεύσει ελάχιστα όλα αυτά; Τι κάνει για να προστατεύσει το Ψωμί, την Παιδεία, την Ελευθερία;
Έχει πάψει να αγωνίζεται!
Αγωνίστηκαν, πολέμησαν, μάτωσαν και σκοτώθηκαν στα πεδία των μαχών και όχι μόνο, για την πατρίδα τους, για τη γη τους. Για τη γη των προγόνων τους.
Μπορεί ν’ ακούγονται παράταιρα όλα αυτά σ’ αυτή τη σημερινή σαθρή εποχή. Μια εποχή χωρίς ιδανικά και αξία, όπου όλα μοιάζουν να έχουν καταρρεύσει. Τα πάντα όλα, καταρρέουν. Ιδανικά και αξίες, ήθη, πατρίδα, έθνος, αγώνας. Ή τουλάχιστον έτσι μοιάζει σήμερα.
Σήμερα, 17 Νοεμβρίου 2010. Πριν… 17 Νοεμβρίου 1973! «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο…» Τι απέμεινε άραγε σήμερα από εκείνη την περίφημη μέρα; Μήπως απλά μια μνήμη θλιβερή για έναν αγώνα που δεν δικαιώθηκε; Μήπως το όνομα μιας τρομοκρατικής οργάνωσης, της «17 Νοέμβρη», που οικειοποιήθηκε την ιστορική ημερομηνία και πέρασε στην ιστορία; Ή μήπως η 17η Νοεμβρίου είναι ένα μεγάλο ορόσημο στο μυαλό του καθενός μας, όταν χρειάζεται να δώσουμε σύγχρονους αγώνες;
Δεν ξέρω. Άραγε πώς λειτουργεί η... ημέρα του Πολυτεχνείου στο μυαλό του νεοέλληνα με τα κινητά τηλέφωνα, με τις πιστωτικές κάρτες, με τα τεράστια χρέη, με την επερχόμενη φτώχεια και οικονομική εξαθλίωση; Σε μια Ελλάδα η οποία σπαράζεται κυριολεκτικά υπό το βάρος μιας επερχόμενης πτώχευσης; Σε μια Ελλάδα όπου δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο στο πεδίο του πολιτισμού, των ηθών και των αξιών; Όπου, όποιος μιλάει για πατρίδα και ήρωες τον βλέπουν τουλάχιστον παράξενα;
Σκεφτόμουν να γράψω σήμερα για το δεύτερο γύρο των εκλογών. Κι αυτό είχα στο μυαλό μου, αλλά δεν μου βγήκε. Τι να γράψεις για όλους αυτούς; Τι να γράψεις για έναν λαό που πλέον απέχει κατά 50% από την εκλογική διαδικασία; Τι να γράψεις για το υπόλοιπο 50% του εκλογικού σώματος που βγαίνει διχασμένο από την κάλπη; Τι να γράψεις για μια τόσο βαριά ημερομηνία όπως η 17η Νοεμβρίου 1973;
Οι πολιτικοί αναλυτές θα πουν τα δικά τους. Προσωπικά, δεν ξέρω αν σήμερα δικαιώνεται κάτι ή ο,τιδήποτε, κάποιοι αγώνες, κάποιες πολιτικές. Ξέρω μόνο ότι το πολιτικό σύστημα που γεννήθηκε από τη Μεταπολίτευση του1974, καταρρέει. Και η Μεταπολίτευση του 1974, είχε πίσω της τον αγώνα του Πολυτεχνείου του 1973.
Στους αγώνες των λαών, πέρα από τα ακριβή γεγονότα της Ιστορίας, μεγαλύτερη αξία έχουν οι θυσίες, οι μάχες, οι πόλεμοι. Και οι Έλληνες έχουμε μακραίωνη Ιστορία και μακραίωνους αιώνες.
Ο αγώνας του Πολυτεχνείου θα είναι πάντα επίκαιρος. Και θα πρέπει να είναι πάντα επίκαιρος. Πρέπει να τον έχουμε κρατημένο στο αίμα μας. Μ’ αυτόν, και όχι μόνο μ’ αυτόν, χρειάζεται να πορευτούμε μπροστά. Το νόημά του δεν αλλάζει, δεν μεταβάλλεται. «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Ποτέ δεν είναι ανεπίκαιρο αυτό το σύνθημα. Είναι αγώνας ζωής και επιβίωσης. Τότε ήταν μια ξενοκίνητη δικτατορία, μια χούντα. Σήμερα είναι κάτι διαφορετικό. Είναι τα δεσμά της αγοράς που πνίγουν τη χώρα και τους Έλληνες. Είναι τα δεσμά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που ελέγχουν τη χώρα. Τα δεσμά της Τρόικας, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της ίδιας της Ευρώπης. Τα δεσμά μπορεί να άλλαξαν πρόσωπα και ύφος, όμως παραμένουν δεσμά. Το Ψωμί και η Παιδεία κινδυνεύουν και πάλι. Είναι το τέρας της ανεργίας που καταπίνει καθημερινά εκατοντάδες μέσα του. Η ανεργία που μαστίζει την ελληνική οικογένεια. Η Παιδεία έχει τα δικά της προβλήματα. Και Παιδεία δεν είναι μόνο το σχολείο. Είναι ο Πολιτισμός μας που βουλιάζει υπό το βάρος της ανοησίας και της αδιαφορίας του νεοέλληνα. Το ίδιο και η Ελευθερία. «Η Ελλάδα θα χάσει ένα μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας». Γιώργος Α. Παπανδρέου, Μάρτιος 2010! Η Ελλάδα κινδυνεύει ακόμα και σήμερα να χάσει εδάφη της. Οι αλυτρωτικές τάσεις των Σκοπιανών εποφθαλμιούν τη Μακεδονία. Το Αιγαίο κινδυνεύει άμεσα και όχι μόνο από συνεκμετάλλευση. Όσο για την Κύπρο, το παιχνίδι είναι μάλλον χαμένο, αφού οδεύει πλέον για διζωνική ομοσπονδία!
Ποιοι είναι σήμερα οι αγώνες του Έλληνα; Τι κάνει σήμερα ο Έλληνας για να προστατεύσει ελάχιστα όλα αυτά; Τι κάνει για να προστατεύσει το Ψωμί, την Παιδεία, την Ελευθερία;
Έχει πάψει να αγωνίζεται!
Διαβάστε περισσότερα εδώ: http://apneagr.blogspot.com/2010/11/blog-post_3123.html#ixzz15ZKWPnU8
apneagr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου