ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΑΛΗΤΗΡΙΟΙ.................

Και εκεί λοιπόν που αναπολώ και έρχονται στο μυαλό μου θύμισες από  τα παιδικά μου, και εκεί που το ταξίδι του μυαλού μου με πάει σε τόπους μακρινούς και αγαπημένους ,εκεί που ολλα έμοιαζαν  ωραία και οικία ,εκεί ακούω την φωνή του εκφωνητή του δελτίου των ((8)) και πέφτω στην πραγματικότητα. Στο φτωχικό και τραγικό ((τώρα))που όταν ήμουν μικρακι δεν έφτανε το στενό μυαλουδακι μου να φανταστεί ότι θα έρθει καιρός, που θα  κυνηγά  ο καθένας από εμάς την ιδία του την σκια. Εκείνες τις εποχές για μένα η δεκαετία του ((80))ήταν θαρρώ το νέκταρ της χαράς και της ξενοιασιάς .Ήταν το παιχνίδι ,στην αυλή με τα υπόλοιπα πιτσιρίκια ,το γέλιο της μαμάς, και οι φωνές των παιδιών που τώρα μέσα μου τις ακούω. Ήταν λες και ήμουν εγώ μέσα σε μια άλλη πραγματικότητα((συγκρίνοντας πάντα με το τώρα )),σε ένα παραμύθι, μια γιορτή καθημερινή. Χαρά ,χαρά  ,χαρά………………………………………………

Και όσο μεγάλωνα και καταλάβαινα τι είμαι και γιατί με προορίζουν οι αγαπητοί κυβερνήτες –αρχηγοί κομμάτων-βουλευτές –κομπιναδόροι-εκφραστές της τάχα ((Δημοκρατικής Ελλάδας )),τάχα λέω γιατί η έννοια της Δημοκρατίας έχει βιαστεί πάμπολλες φορές από ανίδεους εραστές του χρήματος και της αβάντας .Όσο έρχονταν το πλήρωμα του χρόνου για τα μελλούμενα στο μεσοδιάστημα καταλάβαινα ότι είμαι όπως λέει και το τραγούδι ((είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας και ο γιος μου το ανταλλακτικό)),και όντως η γη χανόταν κάτω από τα πόδια μού. Όσο περνούσε ο καιρός  έχανα την αθώα παιδική μου ψευδαίσθηση  του ωραίου-τέλειου , και στο μυαλό μου οι αφεντάδες φύτευαν σπόρους απαγορευμένους για το εγώ μου, για την άποψη μου, για την ((ιδεολογία μου)).Μου είπαν ότι πρέπει να ακούω και να σωπαίνω γιατί αυτοί ήξεραν –ξέρουν και θα ξέρουν ((δυστυχώς)),μου είπαν ότι οι απόψεις μου είναι περίσσιες γιατί κάποιοι περισπούδαστοι και καμπόσοι ,θα με έβαζαν στον ίσιο δρόμο εάν τους ψήφιζα. Μου είπαν ότι το ωραίο είναι και απαγορευμένο αλλά όχι για αυτούς που χωρίς να προσφέρουν, και με εικονικά τεχνάσματα έγιναν σε ένα φεγγάρι κτηματίες και φραγγατοι. Μου είπαν ότι πρέπει να αποδίδω  στην δουλειά μου και ότι σκύβοντας το κεφάλι η ζωή μου θα πάρει αξία, θα γίνω κάποιος, ενώ αυτοί οι τσαπατσούληδες δεν δούλεψαν ποτέ τους μα πάντα είχαν το κεφάλι ψηλά. Μου είπαν πολλά ,μα δεν ήξεραν ότι εκείνα τα παιδικά όνειρα που είχα εγώ, τα είχαν και άλλοι. Δεν ήξεραν ότι  κάποια στιγμή τα ωραία τελειώνουν. Τελειώνει το ακαταλόγιστο ,και έρχεται η τιμωρία και εξευτελισμός(μα καλά θα μου πεις αυτοί δεν νοιώθουν ντροπή).Εγώ λοιπόν ο τυχαίος για αυτούς τους  αλητήριους απαντώ με τον δικό μου τρόπο. Με τρόπο που σε αυτούς δεν είναι οικείος γιατί δεν έχουν αισθήματα και δυστυχώς δεν θα μπορέσουν να κοιτάξουν κατάματα εκείνο το μικρό παιδάκι και να του πουν ((προχώρα)).......................