Ο άφθαρτος "Συμπαντικός Νους" [videos]
Η επιστήμη της φυσικής και δη της κβαντικής, διαμέσου των σύγχρονων τεχνολογιών και των ανώτερων μαθηματικών έχει εισάγει έννοιες όπως η πλάνη των αισθήσεων , η ανυπαρξία της ύλης και του χρόνου , η συλλογική συνειδητότητα , η ολότητα των πάντων.... Έχει εισάγει και πολλές άλλες που ο μέσος άνθρωπος είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοήσει, πόσο μάλλον να τις αφομοιώσει στον τόσο σκληρά δομημένο τρόπο σκέψης του. Κι όμως, για τους επιστήμονες, αυτές οι έννοιες φαίνονται τόσο αληθινές…. Η αρμονία της λειτουργίας της φύσης και του κόσμου και η αρμονία των νόμων που διέπουν την κατασκευή και λειτουργία όλων των όντων, εξαρτώνται από ορισμένες μαθηματικές σχέσεις. Η ψυχή έχει θεία καταγωγή, προέρχεται δηλαδή από μία συμπαντική ψυχή και επομένως είναι αθάνατη. Η Πυθαγόρεια σύλληψη της Συμπαντικής ψυχής αποτελεί την αρχική κοσμοθεωρία ότι η ύλη του κόσμου είναι πνευματοποιημένη και υπάγεται σ' ένα ψυχικό σύνολο που δηλώνει την Συμπαντική θεότητα. Ο "Συμπαντικός Νους" (η συλλογική πνευματικότητα , παγκόσμια συνειδητότητα ή όπως αλλιώς λέγεται σήμερα) δηλαδή η ολότητα όλων των ενεργειών και σκέψεων(?) είναι αυτή που δημιουργεί την πραγματικότητα γύρω μας με τον ίδιο τρόπο που η κβαντική φυσική μας λέει πως ο παρατηρητής επιλέγει μέσα από έναν ωκεανό πιθανοτήτων την πραγματικότητά του κατά την ίδια την στιγμή της παρατήρησης δηλαδή κατά την ίδια την δράση της σκέψης. Αν δούμε τα πιστεύω των μεγάλων αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων συνδυάζοντάς τα με τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη θα διαπιστώσουμε πως η «κινητική αρχή» δεν άρχισε ποτέ, είναι νόμος που υπάρχει από πάντα και έχει σαν ουσία της την καθαρή ενέργεια. Αυτή η «αρχή» είναι εντελώς άυλη, απόλυτα καθαρή, ολοτελής και πλήρης στον έλεγχο της λειτουργίας του παντός. Αυτή είναι το απόλυτο Πνεύμα που ορίζει την ιδιότητα του Θεού. Τι είναι όμως αυτή η αιώνια ενέργεια της «κινητικής αρχής»; Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είναι η καθαρή νόησις του εαυτού της. Ο Συμπαντικός «Νους» καταλαβαίνει τον εαυτό του, όταν η Θεότητα «στοχάζεται τον εαυτό της». Είναι «Νόησις Νοήσεως». Ο Θεός μόνον το θείον μπορεί να σκέφτεται, μόνον δηλαδή τον Εαυτό του. Ο κόσμος μόνον από το θείον προέρχεται και στο θείον ανήκει. Και αφού ο άνθρωπος σύμφωνα με τον Αριστοτέλη είναι το μόνο Ον που συμμετέχει στο πνεύμα της δημιουργίας άρα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι όταν ο άνθρωπός θα συνειδητοποιήσει την ενιαία ύπαρξη του συμπαντικού νου τότε μόνο θα έχει συλλάβει και την έννοια του Θεού. Ο Αναξαγόρας είναι ο πρώτος στοχαστής στην ιστορία του κόσμου που διαχώρησε την ύλη από το πνεύμα, ανάμεσα στο έμψυχο και το άψυχο και που διαπίστωσε ότι ο κοσμικός «Νους» συμπεριλαμβάνει το σύνολο των νόμων που εκδηλώνουν την δραστηριότητα του Θεού. Για τον Αναξαγόρα η λέξις Κόσμος στην εσωτερική της σημασία σημαίνει «τάξη μέσα στο κοσμικό σύστημα». Δημιουργός της τάξης είναι το Θεϊκό πνεύμα. Αυτό ισχύει για ολόκληρο το Σύμπαν. Το Σωκρατικόν «δαιμόνιον» είναι η φωνή του Θεού που λειτουργεί μέσα μας, αντίλαλος της φωνής που πρυτανεύει στο Σύμπαν και καθορίζει την λειτουργία όλων των πραγμάτων του κόσμου. Με τον τρόπο αυτό ο Σωκράτης ενώνει σε μία κοινή ουσία τον άνθρωπο, το Σύμπαν και τον Θεό! Η ματιά του κορυφαίου στοχαστή της ανθρωπότητας ανιχνεύει τα άστρα, οραματίζεται το σύνολο του κόσμου κι έχει μέσα του την βαθιά πεποίθηση ότι μέσα στο «κοσμικό γίγνεσθαι» και μέσα στην «ανθρώπινη μοίρα» δεσπόζει μία ανώτερη Διάνοια που είναι αποτύπωμά της δική μας Διάνοιας. Ο Δημόκριτος και ο Λεύκιππος όρισαν ότι τα άτομα είναι τα έσχατα μόρια ύλης που δεν επιδέχονται τομές (άτμητα) ή αυξομειώσεις, είναι αγέννητα, άφθαρτα, αναλλοίωτα και αδιαίρετα, πλήρη και τέλεια, συμπαγή, ενιαία και απλά, ενώ είναι αριθμητικά άπειρα, απέραντα ποικιλόμορφα σε σχήμα και κινούνται αδιάκοπα στο κενό. Δηλαδή με σημερινή ορολογία, οι Λεύκιππος και Δημόκριτος εισήγαγαν μια «αρχή διατηρήσεως» της ενέργειας του ατόμου O Πλάτων πίστευε ότι όλα τα φαινόμενα του κόσμου είναι απατηλά και αυτό που αντιλαμβάνονται τα ανθρώπινα όργανα είναι όλα ψευδαισθήσεις. Μέσα από την Αρετή ο Πλάτων ανακαλύπτει τον άυλο κόσμο, αυτό το ονομάζει Ιδέα και γίνεται θεμελιωτής της Ιδεοκρατίας. Η ερμηνεία της ύλης του ορατού κόσμου για τον Πλάτωνα είναι μία πλάνη. Η ψυχή έχει θεία καταγωγή, είναι συγγενική με τις Ιδέες αλλά μόνον αυτή από όλα τα πράγματα του κόσμου μοιάζει με τις Ιδέες. Γνωρίζοντας η ψυχή του θείου γίνεται και η ίδια θεία και ομοιώνεται με τον ίδιο τον Θεό. Η Διαλεκτική είναι η βασίλισσα των επιστημών και ο μοναδικός δρόμος για την αληθινή Γνώση. Βλέπουμε λοιπόν πως οι αρχαίοι μιλούσανε ξεκάθαρα για τον έναν και μοναδικό δημιουργό θεό που όμως δεν είναι ένας απόμακρος τιμωρός αλλά βρίσκεται μέσα μας, στην γαλήνη της ψυχής, στην Αρετή, και στην συνειδητοποίηση της ισότητας των πάντων και της ολότητας της ύπαρξή μας. Επίσης ο Ζήνων λέει : “Αν ο χώρος είναι κάτι, τότε που βρίσκεται; Αν ο χώρος ανήκει στο «είναι» που θα μπορούσε να «είναι»; Αλλά αν το «είναι» ολόκληρο είναι μέσα στο χώρο, τότε θα πρέπει ο χώρος να βρίσκεται μέσα σε έναν άλλο χώρο κι ο άλλος χώρος σ' έναν άλλο χώρο, πράγμα που είναι αδύνατον. Γι'αυτό, δεν υπάρχει χώρος” Γι'αυτό, δεν υπάρχει χώρος, λοιπόν! Η κατάργηση της έννοιας του χώρου και του χρόνου και οι συνθήκες ορίου της κινητικής αρχής όπως τα συνέλαβε ο Ζήνων, απασχολούν σήμερα πολλούς κοσμολόγους και θεολόγους και αποτελούν τεκμήρια για επιστημονικές αναζητήσεις που αφορούν στην αρχή της Δημιουργίας του Σύμπαντος και την έννοια του Θεού ως Δημιουργού. Όλα τα παραπάνω βέβαια αποδεικνύονται πλέον στις μέρες μας με την σύγχρονη φυσική και τη κβαντική μηχανική. Η σύγχρονη φυσική, με βάση την θεωρία της σχετικότητας, τα ανώτερα μαθηματικά και τη κβαντική θεωρία που προέκυψε από αυτά, αποδεικνύουν ότι το πραγματικό σύμπαν δεν είναι αυτό που αντιλαμβάνονται οι ανθρώπινες αισθήσεις αλλά αυτό που μας λέμε τα μαθηματικά και τα πειράματα στα εργαστήρια. Και οι ανθρώπινες αισθήσεις δεν το αντιλαμβάνονται όπως είναι γιατί είναι ελαττωματικές. Οι σημερινοί καθηγητές θεωρητικής φυσικής δεν διστάζουν να δηλώσουν επανειλημμένα ότι στην μοναδική συμπαντική αλήθεια ο χρόνος και χώρος όπως τα βιώνουμε δεν υπάρχουν... Είναι ψευδαισθήσεις του ανθρώπινου νου και των ανθρώπινων αισθήσεων. Το ότι πολλοί κβαντικοί έχουν παρατηρήσει πως π.χ. το ηλεκτρόνιο κάποιες φορές παίρνει τη μορφή κύματος και τις άλλες μορφή σωματιδίου ανάλογα αν το παρατηρείς ή όχι δείχνει πως έχει συνείδηση..αυτά τα πειράματα τελικά μας αποδεικνύουν ότι το matrix δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα..τα πάντα γύρω μας "αναπτύσσονται" βάση κάποιου κώδικα..βάση κάποιου προγραμματισμού.. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν πυκνή και αδιαπέραστη ύλη είναι στην πραγματικότητα κενό – μεγάλα πεδία (σύννεφα) ηλεκτρονίων- με ελάχιστη ύλη ή συμπαγή ενέργεια στο κέντρο τους.Ζούμε σε ένα σύμπαν δημιουργημένο από «αντικείμενα» που είναι στην πραγματικότητα 99% κενό. Τελικά η ύλη όπως την γνωρίζουμε είναι μια κατασκευή των ανθρωπίνων αισθήσεων. Έχουμε συμφωνήσει σε αυτό το πείραμα, δηλ. στην υλοποίηση, μάθηση και εξέλιξη και συμφωνούμε να βιώσουμε την «ύλη» μας σαν στέρεη παρόλο που είναι 99.99 % κενή. Σε άλλα μέρη του σύμπαντος τα άτομα είναι λιγότερα κενά – όπως κοντά σε μια μαύρη τρύπα όπου υπολογίζουν ότι ένα κυβικό εκατοστό ύλης θα ζυγίσει 10.000.000.000 κιλά Έτσι ο ανθρώπινος νους δημιουργεί την ψευδαίσθηση της στέρεης ύλης και των ξεχωριστών αντικείμενων με το σκοπό να δημιουργήσει ένα πλαίσιο για την εξέλιξη του μέσα από τις ψευδαισθήσεις αυτές. Φαίνεται τελικά ότι σαν ψυχές στην εξέλιξη μας, έχουμε συμφωνήσει να δημιουργήσουμε αυτό το υλικό τρισδιάστατο πλαίσιο στο οποίο ζούμε και ονομάζουμε πραγματικότητα όμως αυτή η πραγματικότητα είναι απλώς μια από πολλές πιθανές διαμορφώσεις της οικουμενικής ενέργειας ή της απεριόριστης άμορφης ενέργειας του χωροχρονικού συνεχούς. Τίποτα στο Σύμπαν δεν καταλήγει στο μηδέν και τίποτα δεν αρχίζει από το μηδέν. Το Όν είναι χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, και ποιοτικά αναλλοίωτο. Αυτό που οι άνθρωποι λένε ζωή και θάνατο, δεν είναι παρά ο διαχωρισμός των στοιχείων της ύλης, που από την φύση τους είναι άφθαρτα. "Ο παρατηρητής επηρεάζει το παρατηρούμενο γύρω του, με αποτέλεσμα η φύση να μας εμποδίζει να δούμε όλες τις πιθανές πραγματικότητες και να μας αφήνει μόνο με τη «φτωχή» δική μας. Αυτό που βλέπουμε κάθε φορά ως πραγματικότητα είναι το κομμάτι που μας επιτρέπουν οι προκαταλήψεις, οι ιδέες και οι εμπειρίες μας. Αυτές φωτίζουν τον γύρω μας κόσμο και εμείς βλέπουμε μόνο τη σκιά που δημιουργείται από πίσω." W. Heisenberg Σχετικά Βίντεο : Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
Η επιστήμη της φυσικής και δη της κβαντικής, διαμέσου των σύγχρονων τεχνολογιών και των ανώτερων μαθηματικών έχει εισάγει έννοιες όπως η πλάνη των αισθήσεων , η ανυπαρξία της ύλης και του χρόνου , η συλλογική συνειδητότητα , η ολότητα των πάντων.... Έχει εισάγει και πολλές άλλες που ο μέσος άνθρωπος είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοήσει, πόσο μάλλον να τις αφομοιώσει στον τόσο σκληρά δομημένο τρόπο σκέψης του. Κι όμως, για τους επιστήμονες, αυτές οι έννοιες φαίνονται τόσο αληθινές…. Η αρμονία της λειτουργίας της φύσης και του κόσμου και η αρμονία των νόμων που διέπουν την κατασκευή και λειτουργία όλων των όντων, εξαρτώνται από ορισμένες μαθηματικές σχέσεις. Η ψυχή έχει θεία καταγωγή, προέρχεται δηλαδή από μία συμπαντική ψυχή και επομένως είναι αθάνατη. Η Πυθαγόρεια σύλληψη της Συμπαντικής ψυχής αποτελεί την αρχική κοσμοθεωρία ότι η ύλη του κόσμου είναι πνευματοποιημένη και υπάγεται σ' ένα ψυχικό σύνολο που δηλώνει την Συμπαντική θεότητα. Ο "Συμπαντικός Νους" (η συλλογική πνευματικότητα , παγκόσμια συνειδητότητα ή όπως αλλιώς λέγεται σήμερα) δηλαδή η ολότητα όλων των ενεργειών και σκέψεων(?) είναι αυτή που δημιουργεί την πραγματικότητα γύρω μας με τον ίδιο τρόπο που η κβαντική φυσική μας λέει πως ο παρατηρητής επιλέγει μέσα από έναν ωκεανό πιθανοτήτων την πραγματικότητά του κατά την ίδια την στιγμή της παρατήρησης δηλαδή κατά την ίδια την δράση της σκέψης. Αν δούμε τα πιστεύω των μεγάλων αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων συνδυάζοντάς τα με τη σύγχρονη επιστημονική σκέψη θα διαπιστώσουμε πως η «κινητική αρχή» δεν άρχισε ποτέ, είναι νόμος που υπάρχει από πάντα και έχει σαν ουσία της την καθαρή ενέργεια. Αυτή η «αρχή» είναι εντελώς άυλη, απόλυτα καθαρή, ολοτελής και πλήρης στον έλεγχο της λειτουργίας του παντός. Αυτή είναι το απόλυτο Πνεύμα που ορίζει την ιδιότητα του Θεού. Τι είναι όμως αυτή η αιώνια ενέργεια της «κινητικής αρχής»; Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, είναι η καθαρή νόησις του εαυτού της. Ο Συμπαντικός «Νους» καταλαβαίνει τον εαυτό του, όταν η Θεότητα «στοχάζεται τον εαυτό της». Είναι «Νόησις Νοήσεως». Ο Θεός μόνον το θείον μπορεί να σκέφτεται, μόνον δηλαδή τον Εαυτό του. Ο κόσμος μόνον από το θείον προέρχεται και στο θείον ανήκει. Και αφού ο άνθρωπος σύμφωνα με τον Αριστοτέλη είναι το μόνο Ον που συμμετέχει στο πνεύμα της δημιουργίας άρα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι όταν ο άνθρωπός θα συνειδητοποιήσει την ενιαία ύπαρξη του συμπαντικού νου τότε μόνο θα έχει συλλάβει και την έννοια του Θεού. Ο Αναξαγόρας είναι ο πρώτος στοχαστής στην ιστορία του κόσμου που διαχώρησε την ύλη από το πνεύμα, ανάμεσα στο έμψυχο και το άψυχο και που διαπίστωσε ότι ο κοσμικός «Νους» συμπεριλαμβάνει το σύνολο των νόμων που εκδηλώνουν την δραστηριότητα του Θεού. Για τον Αναξαγόρα η λέξις Κόσμος στην εσωτερική της σημασία σημαίνει «τάξη μέσα στο κοσμικό σύστημα». Δημιουργός της τάξης είναι το Θεϊκό πνεύμα. Αυτό ισχύει για ολόκληρο το Σύμπαν. Το Σωκρατικόν «δαιμόνιον» είναι η φωνή του Θεού που λειτουργεί μέσα μας, αντίλαλος της φωνής που πρυτανεύει στο Σύμπαν και καθορίζει την λειτουργία όλων των πραγμάτων του κόσμου. Με τον τρόπο αυτό ο Σωκράτης ενώνει σε μία κοινή ουσία τον άνθρωπο, το Σύμπαν και τον Θεό! Η ματιά του κορυφαίου στοχαστή της ανθρωπότητας ανιχνεύει τα άστρα, οραματίζεται το σύνολο του κόσμου κι έχει μέσα του την βαθιά πεποίθηση ότι μέσα στο «κοσμικό γίγνεσθαι» και μέσα στην «ανθρώπινη μοίρα» δεσπόζει μία ανώτερη Διάνοια που είναι αποτύπωμά της δική μας Διάνοιας. Ο Δημόκριτος και ο Λεύκιππος όρισαν ότι τα άτομα είναι τα έσχατα μόρια ύλης που δεν επιδέχονται τομές (άτμητα) ή αυξομειώσεις, είναι αγέννητα, άφθαρτα, αναλλοίωτα και αδιαίρετα, πλήρη και τέλεια, συμπαγή, ενιαία και απλά, ενώ είναι αριθμητικά άπειρα, απέραντα ποικιλόμορφα σε σχήμα και κινούνται αδιάκοπα στο κενό. Δηλαδή με σημερινή ορολογία, οι Λεύκιππος και Δημόκριτος εισήγαγαν μια «αρχή διατηρήσεως» της ενέργειας του ατόμου O Πλάτων πίστευε ότι όλα τα φαινόμενα του κόσμου είναι απατηλά και αυτό που αντιλαμβάνονται τα ανθρώπινα όργανα είναι όλα ψευδαισθήσεις. Μέσα από την Αρετή ο Πλάτων ανακαλύπτει τον άυλο κόσμο, αυτό το ονομάζει Ιδέα και γίνεται θεμελιωτής της Ιδεοκρατίας. Η ερμηνεία της ύλης του ορατού κόσμου για τον Πλάτωνα είναι μία πλάνη. Η ψυχή έχει θεία καταγωγή, είναι συγγενική με τις Ιδέες αλλά μόνον αυτή από όλα τα πράγματα του κόσμου μοιάζει με τις Ιδέες. Γνωρίζοντας η ψυχή του θείου γίνεται και η ίδια θεία και ομοιώνεται με τον ίδιο τον Θεό. Η Διαλεκτική είναι η βασίλισσα των επιστημών και ο μοναδικός δρόμος για την αληθινή Γνώση. Βλέπουμε λοιπόν πως οι αρχαίοι μιλούσανε ξεκάθαρα για τον έναν και μοναδικό δημιουργό θεό που όμως δεν είναι ένας απόμακρος τιμωρός αλλά βρίσκεται μέσα μας, στην γαλήνη της ψυχής, στην Αρετή, και στην συνειδητοποίηση της ισότητας των πάντων και της ολότητας της ύπαρξή μας. Επίσης ο Ζήνων λέει : “Αν ο χώρος είναι κάτι, τότε που βρίσκεται; Αν ο χώρος ανήκει στο «είναι» που θα μπορούσε να «είναι»; Αλλά αν το «είναι» ολόκληρο είναι μέσα στο χώρο, τότε θα πρέπει ο χώρος να βρίσκεται μέσα σε έναν άλλο χώρο κι ο άλλος χώρος σ' έναν άλλο χώρο, πράγμα που είναι αδύνατον. Γι'αυτό, δεν υπάρχει χώρος” Γι'αυτό, δεν υπάρχει χώρος, λοιπόν! Η κατάργηση της έννοιας του χώρου και του χρόνου και οι συνθήκες ορίου της κινητικής αρχής όπως τα συνέλαβε ο Ζήνων, απασχολούν σήμερα πολλούς κοσμολόγους και θεολόγους και αποτελούν τεκμήρια για επιστημονικές αναζητήσεις που αφορούν στην αρχή της Δημιουργίας του Σύμπαντος και την έννοια του Θεού ως Δημιουργού. Όλα τα παραπάνω βέβαια αποδεικνύονται πλέον στις μέρες μας με την σύγχρονη φυσική και τη κβαντική μηχανική. Η σύγχρονη φυσική, με βάση την θεωρία της σχετικότητας, τα ανώτερα μαθηματικά και τη κβαντική θεωρία που προέκυψε από αυτά, αποδεικνύουν ότι το πραγματικό σύμπαν δεν είναι αυτό που αντιλαμβάνονται οι ανθρώπινες αισθήσεις αλλά αυτό που μας λέμε τα μαθηματικά και τα πειράματα στα εργαστήρια. Και οι ανθρώπινες αισθήσεις δεν το αντιλαμβάνονται όπως είναι γιατί είναι ελαττωματικές. Οι σημερινοί καθηγητές θεωρητικής φυσικής δεν διστάζουν να δηλώσουν επανειλημμένα ότι στην μοναδική συμπαντική αλήθεια ο χρόνος και χώρος όπως τα βιώνουμε δεν υπάρχουν... Είναι ψευδαισθήσεις του ανθρώπινου νου και των ανθρώπινων αισθήσεων. Το ότι πολλοί κβαντικοί έχουν παρατηρήσει πως π.χ. το ηλεκτρόνιο κάποιες φορές παίρνει τη μορφή κύματος και τις άλλες μορφή σωματιδίου ανάλογα αν το παρατηρείς ή όχι δείχνει πως έχει συνείδηση..αυτά τα πειράματα τελικά μας αποδεικνύουν ότι το matrix δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα..τα πάντα γύρω μας "αναπτύσσονται" βάση κάποιου κώδικα..βάση κάποιου προγραμματισμού.. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν πυκνή και αδιαπέραστη ύλη είναι στην πραγματικότητα κενό – μεγάλα πεδία (σύννεφα) ηλεκτρονίων- με ελάχιστη ύλη ή συμπαγή ενέργεια στο κέντρο τους.Ζούμε σε ένα σύμπαν δημιουργημένο από «αντικείμενα» που είναι στην πραγματικότητα 99% κενό. Τελικά η ύλη όπως την γνωρίζουμε είναι μια κατασκευή των ανθρωπίνων αισθήσεων. Έχουμε συμφωνήσει σε αυτό το πείραμα, δηλ. στην υλοποίηση, μάθηση και εξέλιξη και συμφωνούμε να βιώσουμε την «ύλη» μας σαν στέρεη παρόλο που είναι 99.99 % κενή. Σε άλλα μέρη του σύμπαντος τα άτομα είναι λιγότερα κενά – όπως κοντά σε μια μαύρη τρύπα όπου υπολογίζουν ότι ένα κυβικό εκατοστό ύλης θα ζυγίσει 10.000.000.000 κιλά Έτσι ο ανθρώπινος νους δημιουργεί την ψευδαίσθηση της στέρεης ύλης και των ξεχωριστών αντικείμενων με το σκοπό να δημιουργήσει ένα πλαίσιο για την εξέλιξη του μέσα από τις ψευδαισθήσεις αυτές. Φαίνεται τελικά ότι σαν ψυχές στην εξέλιξη μας, έχουμε συμφωνήσει να δημιουργήσουμε αυτό το υλικό τρισδιάστατο πλαίσιο στο οποίο ζούμε και ονομάζουμε πραγματικότητα όμως αυτή η πραγματικότητα είναι απλώς μια από πολλές πιθανές διαμορφώσεις της οικουμενικής ενέργειας ή της απεριόριστης άμορφης ενέργειας του χωροχρονικού συνεχούς. Τίποτα στο Σύμπαν δεν καταλήγει στο μηδέν και τίποτα δεν αρχίζει από το μηδέν. Το Όν είναι χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, και ποιοτικά αναλλοίωτο. Αυτό που οι άνθρωποι λένε ζωή και θάνατο, δεν είναι παρά ο διαχωρισμός των στοιχείων της ύλης, που από την φύση τους είναι άφθαρτα. "Ο παρατηρητής επηρεάζει το παρατηρούμενο γύρω του, με αποτέλεσμα η φύση να μας εμποδίζει να δούμε όλες τις πιθανές πραγματικότητες και να μας αφήνει μόνο με τη «φτωχή» δική μας. Αυτό που βλέπουμε κάθε φορά ως πραγματικότητα είναι το κομμάτι που μας επιτρέπουν οι προκαταλήψεις, οι ιδέες και οι εμπειρίες μας. Αυτές φωτίζουν τον γύρω μας κόσμο και εμείς βλέπουμε μόνο τη σκιά που δημιουργείται από πίσω." W. Heisenberg Σχετικά Βίντεο : Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ
