Ο αφανισμός μας είναι γεγονός και βρίσκεται πλάι μας...
Παρασκευή 22.11.2013. Πλατεία Αμερικής, παράδρομος Σκαλιστήρη, φούρνος γειτονιάς: ένα παλικάρι 16 χρονών (όπως αποδείχθηκε αργότερα) μπαίνει μέσα και ευγενικά ζητάει από τον φούρναρη κάτι να φάει γιατί έχει μέρες. Ο φούρναρης σπεύδει να του δώσει τις δύο τελευταίες τυρόπιτες. Το παιδί κάθεται στο κατώφλι και με βουλιμία τρώει και τις δύο. Δευτερόλεπτα μετά αφήνει εκεί στο κατώφλι του φούρνου την τελευταία του πνοή. Είχε πολλές μέρες τελικά να φάει και ο εξασθενημένος του οργανισμός δεν άντεξε.
Συγνώμη, αν σας χαλάω το Σαββατοκύριακο, αλλά ο νεκρός 16άχρονος από την πείνα δεν θα μάθει ποτέ τι σημαίνει το πρωτογενές πλεόνασμα του τεχνοκράτη. Αλλά και δεν θα βρείτε την ιστορία του σε κανένα ΜΜΕ. Όπως και δεν διαβάζουμε τις τραγικές ιστορίες εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.
Αυτό όμως είναι το πραγματικό success story της ελληνικής κοινωνίας. Όσο κανένας δεν παραδέχεται ότι η Ελλάδα – όπως το αναγνωρίζει επακριβώς η Unicef στην τελευταία έκθεσή της –βιώνει μια βαθιά ανθρωπιστική κρίση, η οποία μάλιστα είναι η χειρότερη σε δυτικό κράτος μεταπολεμικά, οι Έλληνες σιωπηρά θα οδηγούνται στον κοινωνικό και στη συνέχεια στον αληθινό αφανισμό…
 |
Η ανάρτηση του χρήστη Status στο Facebook. |
Είναι εκείνες οι ιστορίες που έχουν απαγορευτεί να γίνονται γνωστές. Εκείνες οι ιστορίες που βαραίνουν την ψυχή των κυβερνώντων(;), όσων ακόμη διατηρούν κάποια ψήγματα μέσα τους και πανικοβάλλονται όποτε ακούσουν για κρεμάλες, για δίκες, για τιμωρία...
Αυτές τις μικρές, φριχτές και αληθινές ιστορίες που δεν μαθαίνουμε, για να μην μπορέσουμε να καταλάβουμε πως αργά ή γρήγορα έρχεται και η δική μας σειρά. Οι ζωές των Ελλήνων έχουν μπει στο ανταλλακτήριο της εθισμένων στην εξουσία με εκείνους που χωρίς όπλα έχουν κατακτήσει την χώρα.
Αυτές οι ιστορίες, αυτοί οι θάνατοι που γίνονται κάθε ημέρα, αλλά κανείς δεν τους μαθαίνει, είναι εκείνο το κομμάτι της ιστορίας που λατρεύουν οι υπηρέτες των δαιμόνων που ζούνε από τον πόνο και τον θάνατο. Είναι από εκείνες τις ιστορίες που όταν τις συναντά ο άνθρωπος, λυγίζει, δακρύζει και σφίγγοντας την καρδιά σηκώνει τα μάτια της ψυχής του στον Θεό και ζητάει το δίκιο του, ζητάει να Τον προφυλάξει.
Κι όμως όλα αυτά είναι λόγια... Την στιγμή που άνθρωποι χάνονται και αθροίζονται σε μυστικούς καταλόγους αριθμών νεκρών. Λόγια που λέγονται ή κρύβονται, δεν έχει καμία σημασία, αφού κάθε μέρα η απελπισία χτυπάει την πόρτα ενός ακόμη από εμάς, η φτώχεια αγκαλιάζει ακόμη περισσότερους. Κι όσο κι αν τρέχουν όσοι ακόμη μπορούν να βοηθήσουν, το κακό που έχει έρθει σε αυτόν τον τόπο θα φύγει μόνο εάν μπορέσουμε εμείς -τα θύματά του- να ζητήσουμε το έλεος Εκείνου που μπορεί να μας σώσει, από αυτούς που το μόνο που έμαθαν να κάνουν ήταν να μας κομματιάζουν...
Κωνσταντίνος
