Εἶναι αὐτὸς ὁ θαυμαστὸς τόπος ποὺ ζοῦμε, μὲ τὰ καλὰ κρυμμένα μυστικά, ποὺ περιμένουν πάλι νὰ τὰ ξανά-ἀνακαλύψουμε…
Ἡ Ἱερὴ Γεωγραφία ἒχει ἀπασχολήσει πολλοὺς ἐρευνητὲς. Τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐρευνῶν τους τὰ βρίσκουμε στὰ ράφια τῶν βιβλιοπωλείων. Ἡ ἐπίσημη ἐπιστήμη, ἀρνούμενη ν΄ ἀποδεχτῇ τὰ γεγονότα, πρόσφατα ἂρχισε νὰ ἐρευνᾶ καὶ νὰ χρησιμοποιῇ τὸ πλῆθος τῶν στοιχείων ποὺ δηλώνουν τὴν γεωμετρικὴ σχέση ποὺ συνδέει τοὺς Ἱεροὺς Τόπους τῶν Ἑλλήνων.
Οἱ ναοί, τὰ μαντεῖα, οἱ πόλεις καὶ τὰ μνημεῖα, συνδέονται μεταξύ τους μὲ γεωμετρικὲς σχέσεις, σχηματίζοντας γεωμετρικὰ σχήματα, ὃπως τρίγωνα, πολύγωνα καὶ ὁμόκεντρους κύκλους, ἐνῶ καὶ οἱ ἀποστάσεις ποὺ ἒχουν μεταξύ τους εἶναι προϋπολογισμένες καὶ συγκεκριμένες. Καὶ ὂχι μόνο αὐτὰ, ἀλλὰ καὶ τύμβοι, Ἀσκληπιεῖα, θέσεις μαχῶν, γυμναστήρια, θέατρα, στάδια, πῦλες πόλεων, μνημεῖα καὶ ἂλλοι χῶροι μὲ ἱερὴ σημασία, ἦταν κατανεμημένα ἁρμονικά σὲ ὃλο τὸ γεωγραφικὸ χῶρο τῆς Ἑλλᾶδος μὲ ἀναλογίες καὶ συμμετρίες στὶς ἀποστάσεις τους, ἐπιδιώκοντας ὂχι μόνο τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὴν ἀρμονία, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐκμετάλλευση τῶν εὐνοϊκῶν συνθηκῶν ποὺ ἐξέπεμπε ὁ κάθε τόπος, τῶν ἱερῶν ἰδιαιτεροτήτων ποὺ εἶχε, ὃπως π.χ. τὸ Ἀμφιάρειον καὶ ἡ στοά ἐγκοίμησῆς του.
Ἀντιθέτως ἀπ΄ὃ,τι γενικὰ πιστεύεται, τὸ πρόβλημα τοῦ γεωγραφικοῦ πλάτους λύθηκε ἢδη ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, ἀλλιῶς πῶς θὰ μπορούσαμε νὰ ἐξηγήσουμε τὸ γεγονὸς ὃτι τὰ τρία μεγάλα Ἠραῖα, τῆς Ὀλυμπίας, τοῦ Ἂργους καὶ τῆς Σάμου, βρίσκονται στὸ ἲδιο γεωγραφικὸ πλάτος;
Οἱ περισσότεροι ἐρευνητὲς ὑποστηρίζουν ὃτι, κάτοχοι τῆς προκατακλυσμιαῖας αὐτῆς γνώσης ἦταν τὰ πυθόχρηστα μαντεῖα. Τὸ κάθε πυθόχρηστο ἐξαρτώμενο ἀπὸ τοὺς Δελφοὺς μαντεῖο, εἶχε ἓναν λίθινο ὀμφαλό. Οἱ ὀμφαλοὶ ἦταν τὰ ἐπίσημα γεωδαιτικὰ σημεῖα ποὺ χρησίμευαν γιὰ τὸν ὑπολογισμὸ τῶν ἀποστάσεων μεταξὺ ὃλων τῶν ἱερῶν, μαντείων, πόλεων κλπ. Οἱ ὀμφάλιοι λίθοι ποὺ ἒχουν διασωθεῖ σὲ ἀρχαίους ναούς, εἶναι «χᾶρτες» ποὺ δείχνουν τοὺς ἐνεργειακοὺς μεσημβρινοὺς καὶ παραλλήλους, οἱ ὁποῖοι συνδέουν γεωδαιτικὰ τὰ ἀρχαῖα ἱερὰ καὶ τὶς πόλεις μεταξύ τους.
Ὃλοι οἱ παραδοσιακοὶ λαοί, θεωροῦσαν τὸν πλανήτη γῆ ζωντανὸ ὀργανισμό. Ἡ Γαῖα τρέφεται καὶ διατηρεῖται στὴ ζωὴ μὲ ἓνα δίκτυο ἀπὸ ὑπόγειες ἀρτηρίες, ἀνάλογες μὲ τὶς ἀρτηρίες καὶ τὶς φλέβες τοῦ ἀνθρώπινου σώματος. Στὶς ἀρτηρίες αὐτές, ποὺ σήμερα ὀνομάζονται «τελλουρικὰ ρεύματα» καὶ μὲ τὰ ὁποῖα συμπίπτουν οἱ κυριότερες ἐνεργειακὲς γραμμὲς L, ρέει ἓνα μεῖγμα ἡλεκτρομαγνητικῆς καὶ αἰθερικῆς ἐνέργειας. Οἱ διασταυρώσεις, τουλάχιστον δυὸ τέτοιων «ἀρτηριῶν», χαρακτηρίζονται στὶς ἀρχαῖες παραδόσεις ὃλου τοῦ κόσμου, ὡς τόποι δύναμης, ἱεροὶ χῶροι, ἂβατα ἢ ταμποῦ. Εἶναι περιοχὲς ὃπου ὁ χῶρος, ὁ χρόνος, ἡ ὓλη καὶ ἡ ἐνέργεια συμπεριφέρονται διαφορετικὰ ἀπὸ τὰ συνηθισμένα. Τυπικὸ τέτοιο παράδειγμα εἶναι τὸ ἐσωτερικὸ τῆς Μεγάλης Πυραμίδας ἢ ἡ κορυφὴ τοῦ Λυκαίου ὂρους στὴν Ἀρκαδία (ἡ ρίζα λύκ- σημαίνει φῶς).
Ὑπάρχουν σ΄ ὃλη τὴ γῆ τέτοιες περιοχὲς ὃπου οἱ μαγνητικὲς καὶ ἂλλες αἰθερικὲς δυνάμεις γίνονται εὒκολα ἀντιληπτές ἀπὸ ἂτομα εὐαίσθητα στὴ ραβδοσκοπία ἢ ἀπ΄τὸ συναίσθημα τῆς ἀνανέωσης καὶ τῆς ψυχικῆς εὐφορίας ποὺ προκαλοῦν στὸν ἂνθρωπο, ἒστω καὶ μὲ ὀλιγόλεπτη παραμονὴ ἐκεῖ. Αὐτοὺς τοὺς ἐνεργειακοὺς κόμβους καὶ τὶς δυνάμεις ποὺ τοὺς διέπουν, ἐκμεταλλεύτηκαν οἱ πρόγονοί μας καὶ ὀδήγησαν τὴν Ἑλλάδα στὸ ἀπόγειο τῆς γνώσης καὶ τῆς δύναμης.
Γιὰ τοὺς ἀρχαίους, οἱ γραμμὲς μεταφορᾶς θετικῆς ἐνέργειας συμβολίζονταν ἀπὸ φίδι ἢ δρᾶκο (π.χ. κηρύκειο Ἑρμῆ, ρᾶβδος τοῦ Ἀσκληπιοῦ κλπ.). Τὰ Ἀσκληπιεῖα ἐκμεταλλεύονταν τὴν ροὴ θετικῆς ἐνέργειας, ποὺ ἐνεργοποιοῦσε τὴν δραστηριότητα ἲασης τοῦ πάσχοντος ὀργανισμοῦ.
Γιὰ τοὺς ἀρχαίους, οἱ γραμμὲς μεταφορᾶς θετικῆς ἐνέργειας συμβολίζονταν ἀπὸ φίδι ἢ δρᾶκο (π.χ. κηρύκειο Ἑρμῆ, ρᾶβδος τοῦ Ἀσκληπιοῦ κλπ.). Τὰ Ἀσκληπιεῖα ἐκμεταλλεύονταν τὴν ροὴ θετικῆς ἐνέργειας, ποὺ ἐνεργοποιοῦσε τὴν δραστηριότητα ἲασης τοῦ πάσχοντος ὀργανισμοῦ.
Ἀκρόπολις, τοῦ Γερμανοῦ ἀρχιτέκτονα Leo Von Klenze, 1846
Σὲ τέτοιους τόπους οἱ θεοί, οἱ ἂγγελοι, τὰ πνεύματα, μποροῦν νὰ ἐμφανιστοῦν καὶ νὰ ἐπικοινωνήσουν μὲ τοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς δώσουν ὀδηγίες γιὰ τὸ καλό τους.
Πολλοὶ λαοὶ τῆς ἀρχαιότητας ταξίδευαν ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, ἒκαναν αὐτὸ ποὺ λέμε Ἱερή Ὀδοιπορία, γιὰ νὰ βρεθοῦν σὲ τέτοιους τόπους δύναμης, ὃπως κάνουμε καὶ σήμερα (Τῆνος, Παναγία Σουμελᾶ κλπ). Δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε ἂλλωστε ὃτι οἱ περισσότεροι χριστιανικοὶ ναοὶ χτίστηκαν πάνω στὰ ἐρείπια τῶν ἀρχαίων ναῶν, ἀκριβῶς σὲ ἐκεῖνα τὰ μέρη ποὺ οἱ ἀρχαῖοι εἶχαν κτίσει τὰ μαντεῖα καὶ τὰ ἱερά τους, ἐπειδῆ θεωροῦσαν ὃτι εἶχαν κάτι ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μέσα στὴ γῆ.
Συμπεραίνουμε λοιπὸν ὃτι δὲν ὑπῆρχε τυχαιότητα ἐκεῖ ποὺ συναντᾶμε τόπους δύναμης, ἀλλὰ ἀντίθετα πολὺ μεγάλη σοφία ἀπὸ τὴ μεριὰ τῶν φιλοσόφων ἱερέων, ποὺ καθοδηγοῦσε τὶς πράξεις τους. Ἒτσι κατάφερναν νὰ ἀνυψώσουν τὸ λαὸ σὲ ἓνα ὓψος πολιτισμιακό, φιλοσοφικό, ἐπιστημονικό, ἀξιοζήλευτο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ σήμερα, ποὺ ὃλα δομοῦνται τυχαῖα καὶ ἂναρχα….
Ἡ Ἑλλάδα εἶναι γεμάτη μυστικά.
Ὁ Ρῆγας Βελεστινλῆς μὲ τὴν Χάρτα του, εἶναι ὁ πρῶτος σύγχρονος Ἓλληνας ποὺ κάνει ἀναφορὰ στὶς ἰσχυρές γαιωδετικὲς δυνάμεις ποὺ διέπουν τὸν τόπο μας, ξεσηκώνοντας ἒτσι τὸν ἐθνικὸ πατριωτισμὸ καὶ προετοιμάζει τὸ ἒδαφος γιὰ τὴν Ἐπανάσταση.Τὸ 1967, ὁ Jean Richer, μὲ τὴν ἐργασία του «Ἡ Ἱερή Γεωγραφία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου» ἡ ὁποία ἐκδόθηκε σὲ βιβλίο, κερδίζει τὸ πρῶτο βραβεῖο τῆς Γαλλικῆς Ἀκαδημίας. Ὁ συγγραφέας προλογίζει τὸ βιβλίο του ὡς ἐξῆς… «Οἱ σκέψεις, οἱ γραμμές, τὰ κείμενα τὰ ὁποῖα συγκεντρώθηκαν ἐδῶ, περιγράφουν κατὰ κύριο λόγο τὴν μυστικὴ ἢ ἱερὴ γεωγραφία τῆς Ἑλλᾶδος. Τὸ σύνολο γεννήθηκε ὡς ἀποτέλεσμα μιᾶς παρατεταμένης ἐπαφῆς μὲ τὴν Ἑλληνικὴ Γῆ. Μία σειρὰ διαισθητικῶν συλλογισμῶν, ποὺ μᾶς παρουσιάστηκαν ἀρχικὰ ὡς ὂμορφες εἰκόνες, ἐπιβεβαιώθηκαν κατὰ τρόπο ἐντυπωσιακὸ ἀπὸ ἓνα σύνολο ἐλέγχων ποὺ περιγράφουμε καὶ ἀπὸ τὴν ἀδιαμφισβήτητη μαρτυρία τῶν μνημείων…»
Μετὰ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Ἀρχαίου Γεωμετρικοῦ Τριγωνισμοῦ, ἀπὸ τὸν Γάλλο J. Richer καὶ τὴν μερικὴ μαθηματικὴ καὶ ἀστρονομική ἐρμηνεία τῶν ἀρχαίων μνημείων ἀπό τὸ Θ. Μανιᾶ τὸ 1971 καὶ ἐν συνεχεῖᾳ ἀπὸ τὸν Ἀ. Ἀλεξίου τὸ 1974, τὸ γεγονὸς ποὺ πραγματικὰ ἒχει ἰδιάζουσα βαρύτητα, εἶναι ἡ διαπίστωση ὃτι ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλῶσσα ἒχει τέλεια σχέση μὲ τὰ μαθηματικὰ καὶ ἐπέκεινα σχετίζεται ἂμεσα μὲ τὰ μνημεῖα τῆς ἀρχαιότητας καὶ τὴν Τριγωνοδαισία τοῦ Γεωγραφικοῦ χώρου τῆς Ἑλλάδος. Γιὰ παράδειγμα ἡ Ἀθῆνα ἰσαπέχει ἀπὸ τὴ Σπάρτη καὶ τὴ Δῆλο (800 στάδια) καθῶς καὶ ἀπό τὴν Κνωσὸ καὶ τὴν Πέλλα (1.765 στάδια). Ἀναλύοντας μάλιστα τοὺς ἀριθμοὺς σὲ γράμματα, ἒχουμε ΑΘΗΝΑΙ ΚΝΩΣΟΣ ΠΕΛΛΑ = 1.765!
Οἱ τριγωνομετρικὲς σχέσεις ποὺ σχηματίζουν μεταξύ τους οἱ Ἱεροὶ Τόποι τῶν Ἑλλήνων εἶναι χαρακτηριστικές. Ἀναφορικὰ μόνο νὰ πῷ, ὃτι τὸ μαντεῖο τῆς Δωδώνης, βρίσκεται εὐθυγραμμισμένο μὲ τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν, τὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν καὶ τὴ Δῆλο, ἐνὼ παράλληλα ἰσαπέχει ἀπὸ Ἀθῆνα - Σπάρτη (1.700 στάδια), Δελφοὺς - Ἰωλκὸ (1.050 στάδια), Ὀλυμπία - Τροφώνιο Μαντεῖο (1.240 στάδια), Ἀνάκτορα Νέστορα - Ἐλευσῖνα (1600 στάδια), Κνωσὸ - Μίλητο (3.300 στάδια).
Τὸ ἰσοσκελὲς τρίγωνο ποὺ ὀρίζουν οἱ περιοχὲς Δωδώνη - Ἀνάκτορα Νέστορα -Ἐλευσῖνα, μὲ γωνία κορυφῆς 40°, ἀνήκει σὲ κανονικὸ ἐννιάγωνο. Τὸ ἰσοσκελὲς τρίγωνο Δωδώνης - Ὀλυμπίας - Τροφωνίου Μαντείου ἀνήκει σὲ κανονικὸ δεκάγωνο, τὰ γεωμετρικὰ στοιχεῖα τοῦ ὁποίου προεκτεινόμενα συναντοῦν πόλεις ὃπως τὸ Ἳλιον (Τροία), ἡ Σμύρνη, ἡ Κνωςός, ἡ Φαιστός, ἡ Σπάρτη κ.ἂ. Τὸ τρίγωνο Δωδώνης –Κνωσοῦ - Μιλήτου ἀνήκει σὲ κανονικὸ δωδεκάγωνο μὲ γωνία κορυφῆς 30°. Τὸ τρίγωνο Δωδώνης – Δελφῶν - Ἰωλκοῦ εἶναι ἰσοσκελὲς καὶ ἀνήκει σὲ κανονικὸ δωδεκάγωνο. Τὸ τρίγωνο Δωδώνης - Ἀθῆνας - Σπάρτης ἀνήκει σὲ κανονικὸ πολύγωνο μὲ δεκατρεῖς πλευρές.
Ἲσως κάποιος ὑποθέσει ὃτι πρόκειται γιὰ ἁπλὲς συμπτώσεις καὶ ὃτι εἶναι φυσικὸ νὰ ὑπάρχουν τέτοιοι συσχετισμοί, ἐφόσον στὴν ἀρχαιότητα ὑπῆρχαν πάρα πολλοὶ ἱεροὶ τόποι καὶ ἂλλα μέρη ἰδιαίτερης σημασίας στὸν Ἑλληνικὸ Χῶρο. Πιθανὸν μάλιστα νὰ θεωρηθῇ ὑπερβολικὸ τὸ ὃτι οἱ ἐρευνητὲς ἒχουν διαπιστώσει τὴν ἀναλογικὴ συσχέτιση τόσο πολλῶν κωδικῶν σημείων μεταξύ τους! Ὃμως αὐτόματα ἒρχεται ἡ ἀπάντηση ἀπὸ τὸν Ἣρωνα τὸν Ἀλεξανδρέα: «Ἡ γεωδαισία ποιεῖται τὰς διαιρέσεις οὐ μόνον εἰς ἰσότητας ἀλλὰ καὶ κατὰ λόγους καὶ ἀναλογίας.»
Ἂλλωστε ἀποτελεῖ ἓνα φαινόμενο ἀπίστευτα συχνὸ γιὰ νὰ δεχτοῦμε ὃτι πρόκειται γιὰ ἁπλὲς συμπτώσεις, ἐνὼ ἡ συγκεκριμένη ἐκδοχὴ τῆς σύμπτωσης, ἀποκλείεται παντελῶς, καθῶς πολλοὶ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς εἶχαν ἀναφερθεῖ σὲ αὐτὸ μὲ σαφήνεια.
Ὃμως καὶ ὁ ἲδιος ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος φαίνεται ὃτι ὑπῆρξε συνεχιστὴς τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ ἀρχαίου γεωδαιτικοῦ νόμου. Οἱ πόλεις ποὺ ἲδρυσε καὶ στὶς ὁποῖες ἒδωσε τὸ ὂνομά του κτίστηκαν σὲ συγκεκριμένες γεωγραφικὲς θέσεις. Χαρακτηριστικὴ περίπτωση ἀποτελεῖ ἡ Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου καὶ ἡ Ἀλεξανδρέττα τῆς Ἰσσοῦ, πόλεις ποὺ ἰσαπέχουν ἀπὸ τὴν Πέλλα 6.600 στάδια!
Ἀκόμη πιὸ ἐντυπωσιακὸ φαίνεται τὸ ἐνδεχόμενο ὁ Ἀλέξανδρος νὰ ἐπέλεγε τὰ σημεῖα τῶν μαχῶν βάσει γεωδαιτικῶν μεθόδων. Εἶναι πιθανό, γιὰ παράδειγμα, νὰ προκλήθηκε σκόπιμα ἡ μάχη στὴν Ἰσσό, καθῶς ὁ μεγάλος στρατηλάτης ἐγκαταστάθηκε μὲ τὸ στρατό του στὸ συγκεκριμένο σημεῖο ἀναμένοντας τὴν ἐπίθεση τοῦ Δαρείου!
Χρειάζεται νὰ δώσουμε περισσότερη σημασία στὴ γνώση τῶν ἀρχαίων, νὰ τὴν σεβαστοῦμε καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ τὴν ἀποκωδικοποιήσουμε καὶ νὰ τὴν ἐφαρμόσουμε ὁ καθένας στὴ ζωή του καὶ ὃλοι μαζί. Ἡ μοίρα τοῦ Ἀνθρώπου δὲν εἶναι νὰ σέρνεται, ἀλλὰ νὰ ἀνυψώνεται ἀπὸ τὴ Γῆ στὸν Οὐρανό. Γι’ αὐτό τὸ λόγο καὶ οἱ σοφοὶ ὃλων τῶν λαῶν ἲδρυαν τὰ ἱερὰ καὶ τὶς πόλεις τους σὲ ἐκεῖνα τὰ μέρη ποὺ ἡ Γῆ «παντρευόταν» μὲ τὸν Οὐρανό.
Στὴν Ἑλλάδα, μόνο τὰ τελευταῖα χρόνια ξεκίνησε μία προσπάθεια ἐπαλήθευσης τοῦ πλήθους στοιχείων ποὺ οἱ ξένοι πανεπιστημιακοὶ καὶ οἱ Ἓλληνες ἐρευνητὲς ἒχουν ὑποδείξει…
Παρακάτω εἶναι μία τέτοια προσπάθεια, ὃπου μὲ τὰ σημερινὰ σύγχρονα μέσα, πιστοποιεῖται μία ἀρχαία γνώση ποὺ γιὰ χιλιάδες χρόνια εἶχε ἐκλείψει…:
Βιβλιογραφία
«Ἡ Ἱερὴ Γεωγραφία τοῦ Ἑλληνικοῦ Κόσμου» Jean Richer, ἐκδ. Κυβέλη.
«Ἡ Ἱερὴ Γεωγραφία τῆς Ἑλλάδος» Νίκος Β. Λίτσας, ἐκδ. Ἒσοπτρον.
clubs.pathfinder
nea-acropoli.gr
noitikiantistasis.com
VISALTIS.NET: Η ΙΕΡΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ! ΠΗΓΗ
