Ο λόφος της Γορίτσας. Η ιστορία, ο μύθος και η... εγκατάλειψη.

Ο λόφος της Γορίτσας. Η ιστορία, ο μύθος και η... εγκατάλειψη.

Η αεροφωτογραφία αυτή είναι από την υπηρεσία χαρτών του Bing. Μπορείτε να περιηγηθείτε ζωντανά στην περιοχή, πατώντας εδώ.

Η ιστορία.
"Ο λόφος της Γορίτσας βρίσκεται στο βάθος του μυχού του Παγασητικού κόλπου, ανατολικά του Βόλου, και έχει πλήρη έλεγχο της θάλασσας που απλώνεται μπροστά του. Αφορμή αυτού του σημαντικού γεωγραφικού χαρακτηριστικού, ήταν να κτιστεί πάνω στο λόφο αυτόν μια ισχυρή πόλη, πιθανόν από τον Φίλιππο τον Β΄, όταν οχύρωνε στρατηγικές θέσεις στη Μαγνησία. Το όνομα της πόλης μένει ακόμη και σήμερα άγνωστο, αν και κατά καιρούς διάφοροι μελετητές προσπάθησαν να την ταυτίσουν με την Ιωλκό, τη Νήλεια, το Ορμίνιο, τη Δημητριάδα.
Τα τείχη της πόλης κτίστηκαν πιθανότατα από τον Κάσσανδρο στα χρόνια ανάμεσα στο 316 και 298 π.Χ. Ο παλμός της ζωής στην πόλη αυτή σταμάτησε σύντομα και οι κάτοικοί της συνοικίστηκαν περί το 294 π.Χ. στην πόλη της αρχαίας Δημητριάδας, σε ένα λόφο στην απέναντι ακτή του Παγασητικού κόλπου. Έτσι η πόλη της Γορίτσας εγκαταλείφτηκε σιγά - σιγά ως το 250 π.Χ. και έκτοτε δεν ξανακατοικήθηκε. Ο λόφος της Γορίτσας είναι σήμερα προσφιλής στους κατοίκους του Βόλου για τους χώρους περιπάτου, αναψυχής και προσκύνησης της εκκλησίας της Ζωοδόχου πηγής.
Στα νοτιοανατολικά του λόφου, το 19ο αι. ανοίχτηκαν λατομεία, που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες οικοδόμησης της σύγχρονης πόλης του Βόλου. Τα λατομεία αυτά μαζί με τα λατομεία της τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ Ηρακλής, που εκτείνονται έξω ακριβώς από τον περιφραγμένο αρχαιολογικό χώρο της Γορίτσας, πληγώνουν το περιβάλλον και καταβάλλεται προσπάθεια αποκατάστασής και προστασίας του περιβάλλοντος χώρου."
Η πόλη καταλαμβάνει έκταση περίπου 1.6 τετραγωνικά χιλιόμετρα και είναι οργανωμένη σε οικοδομικά τετράγωνα. To οικιστικό σύστημα που χρησιμοποιήθηκε καλείται Ιπποδάμειο και σύμφωνα με αυτό, η πόλη διαιρείται με οριζόντιους και κάθετους δρόμους που έχουν μια απόσταση μεταξύ τους περίπου 32 μέτρα και πλάτος 4.5 μέτρα. Οι δρόμοι σχηματίζουν 4 διαφορετικούς τύπους οικοδομικών τετραγώνων. Υποθέτουμε ότι υπήρχαν 400-500 κατοικίες στις οποίες ζούσαν 3.000-3.500 άτομα.
Η πόλη είχε τρεις πύλες εισόδου, την ανατολική, την δυτική και την βόρεια. Το αμυντικό σύστημα ήταν κατασκευασμένο με ιδιαίτερη προσοχή και οι τοίχοι είχαν συνολικό μήκος περίπου 2.800 μέτρα, ενισχυμένοι με 33 πύργους. Το ποιο επιβλητικό και καλοδιατηρημένο τμήμα της οχύρωσης βρίσκεται στο βορειότερο σημείο της και είναι ο προμαχώνας 14 (το προαναφερθέν "ανάστροφο έψιλον"). Αποτελείται από 2 πυργίσκους σε σχήμα U που ενώνονται μεταξύ τους με έναν διπλό πέτρινο τοίχο. Στο δυτικό τμήμα της οχύρωσης βρίσκουμε τον πυργίσκο 29 και στην κορυφή του λόφου βρίσκουμε την ακρόπολη με μήκος 135 μέτρα και πλάτος 80 μέτρα, εκεί που σήμερα βρίσκεται η εκκλησία της Ζωοδόχου πηγής και η οποία πιστεύεται ότι κτίστηκε σε σημείο που βρισκόταν αρχαίος ελληνικός ναός (τι περίεργο...).
Κοντά στην ανατολική πύλη, εξωτερικά του τείχους, εντοπίστηκε μικρό φυσικό σπή*λαιο. Στα τοιχώματα του υπάρχει η επιγραφή "ΔΙΟΣ ΜΕΙΛΙΧΙΟΥ", η οποία οδηγεί στο συ*μπέρασμα ότι στην περιοχή λατρευόταν ο Δίας.


Ο μύθος (και η νεο-μυθολογία).
Όσοι ταυτίζουν την περιοχή της Γορίτσας με την αρχαία Ιωλκό, υποστηρίζουν ότι αυτό ήταν το σημείο στο οποίο κατασκευάστηκε και από το οποίο ξεκίνησε το ταξίδι του το πλοίο "Αργώ" με επικεφαλή τον Ιάσωνα και πλήρωμα 50 μυθικούς ήρωες. Μια άλλη πιθανή τοποθεσία από την οποία ξεκίνησε η Αργοναυτική εκστρατεία είναι αρχαία πόλη Παγασές, τα ερείπια της οποίας βρίσκονται κοντά σε αυτά της αρχαίας Δημητριάδας.
Ωστόσο εδώ τελειώνει συνοπτικά η συμβατική μυθολογία και ξεκινάνε τα... "όργανα". Για όσους θέλουν να πάρουν μια γεύση, μπορούν να διαβάσουν online το βιβλίο "Η Διαθήκη του Προμηθέα" από τον Γεράσιμο Καλογεράκη.
Τροφή στις θεωρίες αυτές δίνει εν μέρει και το γεγονός ότι ο λόφος είναι γεμάτος από στοές και τεχνητά σπήλαια, τα οποία κανείς από τους εραστές του μυστηρίου δεν ταύτισε με τα λατομεία που προαναφέραμε και με άλλα που πιθανόν να δημιουργήθηκαν από τους κατασκευαστές της αρχαίας πόλης για την οικοδόμηση της.
Επιπλέον, όπως βλέπετε και στην φωτογραφία, στην βάση του προμαχώνα 14 υπάρχει μια τρύπα που πολλοί αποκαλούν σπηλιά αλλά η οποία στην πραγματικότητα δίνει την εντύπωση της σπηλιάς μόνο από μακριά. Αν πλησιάσετε εγγύτερα θα δείτε ότι είναι απλώς μια κοιλότητα (ίσως τεχνητή) και όχι σπήλαιο.
Όσον αφορά το "ανάστροφο έψιλον", οφείλω να ομολογήσω ότι έχει αυτό το σχήμα (όπως άλλωστε μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες) αλλά αν παρατηρήσετε την περιοχή από κοντά, θα δείτε ότι υπάρχουν πολλά τμήματα θαμμένα ακόμη κάτω από το χώμα και τα οποία αν ποτέ αποκαλύπτονταν ίσως του έδιναν ένα αρκετά διαφορετικό σχήμα. Και εδώ αδράχνω την ευκαιρία να αναφερθώ στο τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος αυτού στην περιοχή, που δεν είναι άλλο από την...


Εγκατάλειψη.
Εγκατάλειψη? Ε όχι και εγκατάλειψη... εδώ κύριοι έχουν γίνει έργα!!!. Μάλιστα. Έργα πνοής για την περιοχή, κυρίως στα πλαίσια της ανακήρυξης του Βόλου ως Ολυμπιακής πόλης για τους απελθώντες Ολυμπιακούς της Αθήνας του 2004. Θέλετε αποδείξεις? Να οι αποδείξεις.


τοποθέτηση κατατοπιστικότατων πινακίδων που ενημερώνουν τον επισκέπτη για τα διάφορα τμήματα της αρχαίας πόλης. Τι? Δεν μπορείτε να δείτε τι γράφει? Μην ανησυχείτε. Δεν χρειάζεστε οφθαλμίατρο γιατί πολύ απλά... δεν γράφει. Μάλλον ξέβαψε η κιμωλία.


Οριοθέτηση των δρόμων με σκοινιά και αποψίλωση των αγριόχορτων για να βρίσκει κανείς εύκολα το μονοπάτι ανάμεσα στα κτίρια του αρχαίου οικισμού.


Στο πρόγραμμα προστασίας των αρχαιοτήτων συνέβαλλε σημαντικά και η τσιμεντοβιομηχανία ΑΓΕΤ, με την προσεκτική επικάλυψη όλου του λόφου με ένα λεπτό στρώμα τσιμέντου προκειμένου να προστατευτούν τα κτίσματα από την διάβρωση... (μην είμαστε κακοπροαίρετοι. Ας βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο....)



Οι αρχαιολογικές υπηρεσίες έκαναν λεπτομερείς ανασκαφές εγκαθιστώντας άρτια κατασκευασμένα στέγαστρα και ανοίγοντας αρκετές... τρύπες.


Δεν έχει μείνει τίποτε κρυφό κάτω από το χώμα. "Όλα στο φως". Αυτό είναι το σλόγκαν που χαρακτηρίζει τις εργασίες στην περιοχή.
Επίλογος.
Σίγουρα κάποιοι εκεί έξω θα σκεφτούν "Σιγά μην ασχολούμαστε τώρα με τις πέτρες. Εδώ έχουμε πολύ ποιο σημαντικά πράγματα να κάνουμε πρώτα". Και ειλικρινά δεν θα έχουν τελείως άδικο. Όταν κοιτάς το δέντρο και όχι το δάσος, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου και αυτό το άρθρο δεν απευθύνεται σε αυτούς. Γιατί ακόμη και αν το δει κανείς από άποψη οικονομικού οφέλους, η αναμόρφωση της περιοχής είναι ζωτικής σημασίας, ειδικά στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε. Αλλά αυτό απαιτεί άτομα σε κυβερνητικές θέσεις που να βλέπουν μπροστά και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η πολιτική ηγεσία της χώρας μας δεν είχε την χαρά να δει τέτοιου είδους πρόσωπα. Αλλά ποιος ξέρει... η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=U9GxWneuuzU]YouTube - The Goritsa hill.[/ame]

psaxtiria.com

 Ο λόφος της Γορίτσας. Η ιστορία, ο μύθος και η... εγκατάλειψη.  ΠΗΓΗ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Είναι σίγουρο πως ΔΕΝ είσαι ελεύθερος. Ποτέ δεν ήσουν. Από μικρό παιδί, υπάκουες στην γονεική εξουσία, στην συνέχεια εκτελούσες τις εντολές του καθηγητή για να σε ανταμείψει (ή να σε τιμωρήσει αν ήσουν ανυπάκουος) ως εκγύμναση για την υπακοή στους κανόνες της αγοράς εργασίας. Μεγαλύτερος είσαι υπόλογος στον εργοδότη σου ή ακόμη χειρότερα διώκεσαι από τις τράπεζες για τα δάνεια που τόλμησες να πάρεις, είσαι δούλος των πολιτικών που ψηφίζεις και της κάθε αυθεντίας που αποφασίζει για σένα χωρίς εσένα. Είναι το τίμημα του πολιτισμού και το στήριγμα των κοινωνικών θεμελίων.Κάποιοι θα πουν πως “το πνεύμα είναι πάντα ελεύθερο” κτλ και θα το δεχτώ με χαμόγελο και συγκατάβαση, καθώς συνεχώς αναζητώ την ύπαρξη και ουσιαστική σημασία αυτής της φιλάρεσκης ελευθερίας.
Βέβαια μετά τα μεγάλα λόγια καθένας από εμάς θα γύριζε στον μικρόκοσμό του, προσπαθώντας να βγάλει περισσότερα χρήματα, αναζητώντας καλύτερη δουλειά, ψάχνοντας για τον ιδανικό σύντροφο, αγοράζοντας τα δικά του “χρήσιμα πράγματα” για να γεμίσει τα ράφια και τα ντουλάπια του, διασκεδάζοντας με τον δικό του “αυθεντικό” τρόπο.

Κάποιοι από εμάς θα θεωρούσαν σε καλύτερη μοίρα τον εαυτό τους επειδή θα διάβαζαν , θα έβλεπαν συνεχώς ταινίες, θα παρακολουθούσαν θέατρο και θα άκουγαν “ψαγμένες” μουσικές, ίσως και να επισκέπτονταν καλλιτεχνικές εκθέσεις και πολιτιστικά δρώμενα. Έτσι θα υπήρχε η ναρκωτική σιγουριά ότι έχουν/έχουμε εξασφαλίσει την ελευθερία σκέψης τους/μας αφού συμμετείχαμε με σύνεση και έπαρση σε προκατασκευασμένα σενάρια που μας κάνουν “πιο ψαγμένους” και διανοητικά ανώτερους. Θα καταναλώναμε κάψουλες κουλτούρας.

Αγνοούμε ότι όλα όσα βλέπουμε γύρω μας είναι στην πραγματικότητα αποτέλεσμα της μηχανής προβολής στο θέατρο του νου μας, που προβάλλει εικόνες συνεχώς, ανάλογα με τις εμπειρίες, τις πεποιθήσεις, τις ανάγκες, τα συναισθήματα, τις ελπίδες μας, τους φόβους μας και περιέχει μια προστασία εγγραφής από το Χάος που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε όπως και να έχει. Έτσι αναγκαζόμαστε να διαλαλούμε πως είμαστε ελεύθεροι σε όλους, μήπως και το πιστέψουμε, ενώ άλλοι σιωπούμε γιατί έχουμε την σιγουριά πως θα γελάσουν μαζί μας. Αυτό το τελευταίο στοιχείο είναι το πιο επικίνδυνο, καθώς έτσι κλείνεται καθένας στο κουκούλι του και μην μπορώντας να εκφραστεί καταλήγει να είναι αν-ελεύθερος, εντελώς το αντίθετο δηλαδή απ’ ότι επιδίωκε.
Κάποιοι θα κατέληγαν να γίνουν αφοριστές, χωρίς επιχειρήματα και στοιχεία, χωρίς στοχασμό, μόνο βράζοντας μες στην άκρατη υποκειμενικότητα που δεν αγγίζει τίποτα και δεν καταγγέλει τίποτα. Κάποιοι άλλοι θα έβαζαν όρια στην Τέχνη, την Ηθική, τις Ιδέες, θα έφερναν την Ελευθερία στα δικά τους μέτρα, θα την ξάπλωναν στο κρεβάτι του Προκρούστη για να την κάνουν όμοιά τους, δηλαδή μικρή, μίζερη και βολική. Ελευθερία κατά παραγγελία ανάλογα με τα δικά τους μικρά αριθμητικά κριτήρια.
Υπάρχουν κι εκείνοι που θα βολευτούν στον καναπέ τους, θα κάνουν το τηλεκοντρόλ προέκταση του χεριού τους και θα αποκτήσουν άποψη επί παντώς επιστητού, επειδή τα ΜΜΕ τους ενημερώνουν για τα πάντα χωρίς όμως οι ίδιοι να γνωρίζουν τίποτα ουσιαστικό. Αυτός που ανήκει στην τελευταία ομάδα δεν χρειάζεται να έχει άποψη, ούτε να κοπιάσει γι’ αυτήν, αρκεί που του την σερβίρουν μασημένη, εθίζοντάς τον στην μη-σκέψη.

Κανείς άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος χωρίς την συγκατάθεση της Ελευθερίας. Πόσοι από εμάς αξίζουν τα κάλλη της Ελευθερίας; Σκέψου να υποστηρίξεις την ελευθερία στην καλλιτεχνική έκφραση, το δικαίωμα στην σεξουαλική συμπεριφορά και επιλογή, τον αντιρατσισμό, να εναντιωθείς στην εθνικιστική πολιτική του κράτους σου, να αντιταχθείς στην λογοκρισία από τα blogs(το πιο ασήμαντο) μέχρι τον Τύπο. Αυτομάτως ενεργοποιείς μηχανισμούς που είναι έτοιμοι να σε κάνουν να σκεφτείς αν θα συμμορφωθείς συμμετέχοντας στην Λέσχη της Σιωπής, ή αν θα εξαφανιστείς. Μηχανισμούς έτοιμους να σου κολλήσουν ετικέτα, ώστε να σε αποφέυγει το “φιλήσυχο πλήθος” της λίγης άποψης, της λίγης αντίδρασης, των λίγων ονείρων, του κοπαδιού που όλα τα έχει λίγα. Η ψευδο-ελευθερία εξαγοράζεται με το χρήμα, απλά αποδεικνύεις μέσω του χρήματος το ποσοστό συμμετοχής σου στο Σύστημα κι αυτομάτως είναι σαν να πληρώνεις λύτρα.

Θυμάμαι το ηρωικό λάβαρο “Ελευθερία ή Θάνατος” και σκέφτομαι μήπως τελικά μόνο μετά θάνατον εξασφαλίζουμε την ύψιστη ελευθερία. Το χρήμα, οι ρόλοι, οι απαιτήσεις από ανθρώπους και καταστάσεις, η καθημερινότητα, η αντίληψη, οι θεσμοί είναι παράγοντες που κάνουν ακόμη και την ειρωνική έννοια του “ελεύθερου χρόνου” να μοιάζει ως μια διέξοδος, μια περίοδο χάριτος πριν επιστρέψεις στο κελί σου. Όπως και οι διακοπές (που συνήθως συνδυάζονται με την αποκρουστική φράση “τα μπάνια του λαού”) έτσι κι ο ελεύθερος χρόνος είναι μια παραχώρηση των ισχυρών σε όλους τους δούλους ώστε να συνεχίσουν την εξασφάλιση της συναίνεσής τους. Σίγουρα μερικοί διαβάζοντας αυτές τις γραμμές θα σκεφτούν πως είναι πράγματι ελεύθεροι, πως όλο αυτό ήταν ένα συνωμιοσοπαρανοικό παραλήρημα. Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι φοβούνται την Ελευθερία, δεν ξέρουν πως να την διαχειριστούν. Προτιμούν να έχουν θέα από ένα παράθυρο με κάγκελα σε μια παραλία από το να βρίσκονται έξω απ’ το κελί σε μια έρημο και να χρειαστεί να την βαδίσουν. Δεν ξέρουμε τι σημαίνει Ελευθερία πραγματικά, μόνο με ποιητική διάθεση μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε χωρίς να γίνουμε βλάσφημοι.

 Κάνουμε παντιέρα μας την Ελευθερία για να δικαιολογήσουμε τις ασήμαντες πράξεις μας ή τα μεγάλα εγκλήματα εις το όνομα του Κάτι. Οι περισσότεροι διψούν για Δύναμη, για επιβολή απέναντι στον άλλον, για μετρήσιμη ύλη, για να κερδίσουν λίγο παραπάνω χώρο για να επιβάλλουν το δικό τους δόγμα και να κατηγορήσουν αυτούς που δεν τους προσκυνούν για “αμάθεια” και “άγνοια”. Παρατηρώ ανθρώπους να ψάχνουν απελπισμένα την “Μεγάλη Αλήθεια”, αλλά εκείνη που ενισχύει τα πιστεύω τους.

Κατέληξα πως η Ελευθερία η Απόλυτη, δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρξε πραγματικά. Ο κόσμος είναι φτιαγμένος για να επιβιώνουν οι δυνατοί (σε οποιαδήποτε τομέα) ακόμη κι αν αυτό είναι άδικο. Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι “ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων”. Ίσως τελικά ο μόνος ελεύθερος άνθρωπος να είναι ο…πεθαμένος, ή ο τελευταίος που θα μείνει πάνω στον κόσμο.
Επειδή λοιπόν δεν μπορούμε να καυχηθούμε ή να μετρήσουμε με στατιστικές την Ελευθερία, αφού μας ξεφεύγει σαν άνεμος μέσα απ’ τα χέρια, μπορούμε να εξασκήσουμε την συνείδησή μας, να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας και των πράξεών μας, να τιμήσουμε τις επιλογές που κάνουμε και να αναλάβουμε το βάρος αυτής της ευθύνης. Να γνωρίσουμε τι και γιατί είμαστε, γιατί κάνουμε κάποιες επιλογές έναντι άλλων και να έχουμε το θάρρος να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
Δεν θέλουμε πολλά, θέλουμε απλώς τα ΠΑΝΤΑ!
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΛΛΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ « Strange Journal ΠΗΓΗ