Μιά "Γάζα" γεμάτη αθώο αίμα
ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Συγχωρέστε με αλλά δεν βρίσκω πιά άλλα λόγια για να περιγράψω τα συναισθήματά μου για αυτό το διαρκές σιωνιστικό έγκλημα εναντίον του Παλαιστινιακού λαού.
Η ανθρωπιά έχει χαθεί απο τα πρόσωπα και η καρδιά των ανθρώπων έχειγίνει πιό σκληρή κι απο την πέτρα.
Κανείς δεν νοιάζεται για κανέναν.
Χώρες εξαφανίζονται, λαοί εξοντώνονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για χάρη μιας πρόσκαιρης εξουσίας και ενός εφήμερου κέρδους.
Είναι τέτοια η αποστασία μας, που το "ζύγι" της φραγκοαναθρεμένης κοινωνίας βγάζει πιό βαρύ το "δίκιο" του ομοφυλόφιλου που θέλει να παντρευτεί με "δόξα και τιμές", απο το δίκιο του μικρού Παλαιστίνιου που καίγεται απο τις ισραηλινές βόμβες λευκού φωσφόρου, ή του Ελληνόπουλου που λιποθυμάει στην τάξη του απο την πείνα.
Μαγαρίστηκαν τα αυτιά και η ψυχή μας απο τα μεγάφωνα και ...
τους "άμβωνες" της "Νέας Εποχής".
Έτοιμη να πεθάνει είναι η συνείδησή μας απο το βάρος τόσων αδικοχαμένων συνανθρώπων μας.
Αυτό που με έπνιγε το 2008 με πνίγει και πάλι σήμερα. Τότε έγραφα :
Έλληνας είμαι και η καρδιά μου λειτουργεί με αυτό το περίεργο χτύπο των προγόνων μου.
Έμαθα να κλαίω και με τον ξένο πόνο.
Αυτός ο πόνος που όταν τον συλλογίζεσαι παύει να είναι ξένος και γίνεται δικός σου.
Πως να σταθώ ουδέτερος σε αυτό το έγκλημα.Πως να μην με κάψει το δάκρυ της Παλαιστίνιας μάνας που τρέχει με το νεκρό μωρό στην αγκαλιά να βρεί τη χαμένη του ανάσα.
Ένα ελληνικό τραγούδι και μερικές εικόνες απο την Γάζα η ελάχιστη προσφορά σε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου