Μίσος και ΧΑΝΑΧ
Από τον Βασίλη Μπόνιο
Δεν μας εκπλήσσειτο μίσος με το οποίο οι δυνάμεις καταστολής χτυπούν πολίτες, δημοσιογράφους, φωτογράφους.
Το μίσος για τη κοινωνία είναι αυτό που τους κρατάει φρέσκο- όπως το κρέας η κατάψυξη- το νεαρό μπάτσο που εκτονώνεται μ’ αυτό τον τρόπο. Ψυχαναλυτικά οι συμπεριφορές αυτών των «χρήσιμων» στην εξουσία μπάτσων δημιουργούν τη αίσθηση ότι κρύβουν μέσα τους, έναν άλλο εαυτό, έναν εν δυνάμει Anders Breivik.
Δεν μπορεί να μην αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα ο αστυνομικός, με το σκουλαρίκι στη μύτη, από τη Κρήτη που σάπισε στο ξύλο έναν 18χρονο, του οποίου κινδυνεύει η ζωή.
Δεν μπορεί να μην έχει παρόμοιο πρόβλημα ο μπάτσος που χτύπησε με μίσος τον «ενοχλητικό» φωτορεπόρτερ Μάριο Λώλο-φωτό- η την δημοσιογράφο Ράνια Μανιού.
Λίγους μήνες πριν ένας ακόμη δημοσιογράφος είχε χάσει την ακοή του.
Δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί ίδιοι. Αλλά η αίσθηση ότι οι δυνάμεις καταστολής είναι τίγκα στους εν δυνάμει Anders Breivik, είναι διάχυτη.
Αν σ’ αυτό προσθέσεις και τις τεράστιες ποσότητες χαπιών-XANAX κλπ- που καταναλώνουν στελέχη της πολιτικής ηγεσίας (μιλάμε για κανονικούς παράφρονες) του τόπου αντιλαμβάνεται κανείς το εκρηκτικό κοκτέηλ που έχει δημιουργηθεί και το τείχος του μίσους που χωρίζει τους κυβερνώντες από το λαό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου