Το “ΟΧΙ” Εκείνων και το “ΝΑΙ” το δικό μας!

Το “ΟΧΙ” Εκείνων και το “ΝΑΙ” το δικό μας!

Σωτήρης Χιωτάκης

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται  μόνο σαν φάρσα... Και, πραγματικά, μοιάζει  με πολύ κακόγουστη φάρσα το ότι η φετινή επέτειος του ιστορικού “OXI” απέναντι στους κατακτητές έρχεται και συμπίπτει με ένα δραματικό “ΝΑΙ” σε μια νέα “Κατοχή” για την έξοδο από την οποία, δυστυχώς, δεν μπορεί να υπάρξουν ούτε σύμμαχοι αλλά ούτε και αντίσταση.
Μια Ελλάδα προδομένη και παραδομένη, ένας λαός ντροπιασμένος – περισσότερο ίσως γιατί αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος τις τεράστιες ευθύνες που φέρει ως σύνολο πολιτών σε μια καθημερινότητα δεκαετιών που οικοδόμησε αυτό το σαθρό νεοελληνικό συνονθύλευμα.  
Αυτή είναι  η φετινή “τιμή” στο Έπος που έγραψαν εκείνοι το 1940...
Κάπου σκέφτομαι  ότι δεν μας άξιζε καλύτερη τύχη! Από το 1945, όταν ο κατακτητής έφυγε ηττημένος, τι έχουμε πράξει αλήθεια στα καθ’ ημάς;
-Κάναμε έναν  αιματηρό Εμφύλιο Πόλεμο.
-Κατασπαταλήσαμε  την εξωτερική βοήθεια σε μια τερατώδη αστυφιλική ανάπτυξη.
-“Διώξαμε” στην ξενιτειά το πιο δυναμικό κομμάτι του Ελληνισμού, απλώς για να επιβιώσουμε ως χώρα.
-Χάσαμε τις  τελευταίες εστίες του Ελληνισμού  της Κωνσταντινούπολης και της  Ανατολικής Θράκης.
-Καταλήξαμε σε μια επταετή Χούντα.
-Χάσαμε την  μισή Κύπρο μας.
-Κι όταν η  κορυφαία εθνικά και πολιτικά  κατάκτηση του Έθνους, η είσοδος  στην τότε ΕΟΚ και νυν Ευρωπαϊκή  Ένωση, μας έδινε μια χρυσή  ευκαιρία, τι κάναμε; Με τα ξένα  λεφτά γεμίσαμε το Δημόσιο από δικά μας παιδιά χωρίς ποτέ να βοηθούμε τους πολίτες,  δώσαμε σε κόσμο και κοσμάκη συντάξεις εθνικής αντίστασης και αναπηρικές, κάψαμε τα δάση μας για να κτίσουμε βιλάρες, ζήσαμε αποκλειστικά για το “τώρα” και για το “εγώ”, χωρίς στιγμή να σκεφτούμε το “αύριο” και το “εμείς”.
-Μέσα στον  σάπιο μεγαλοϊδεατισμό μας, γιορτάσαμε με τα λεφτά του αέρα που μας έδωσε η κομπίνα του χρηματιστηρίου, πανηγυρίσαμε για μια χαριστική είσοδο στην ΟΝΕ έστω κι αν αυτή υπονόμευε πληθωριστικά από τότε το εισόδημά μας,  ζητωκραυγάσαμε για την Παπαρίζου και τον Χαριστέα και, βεβαίως, διοργανώσαμε και Ολυμπιακούς Αγώνες – το κερασάκι στην τούρτα της υπερχρέωσης και της προδιαγεγραμμένης πορείας προς την χρεοκοπία και τον ευτελισμό! Εμείς, μετά από κολοσσούς όπως το Σίδνεϊ, η Ατλάντα, η Βαρκελώνη, η Σεούλ, το Λος Άντζελες, η Μόσχα, το Μόντρεαλ, το Μόναχο, το Μεξικό, το Τόκιο και η Ρώμη...
-Αντί να αγωνιστούμε  ανώνυμα και ταπεινά, όπως Εκείνοι  στα παγωμένα βουνά της Πίνδου, πήραμε το ένα δάνειο πίσω  από το άλλο για να επιδεικνύουμε αλλήλοις το πιο μεγάλο σπίτι, το πιο μεγάλο αυτοκίνητο, το πιο μεγάλο σκάφος...
-Τόσο κούφιοι,  τόσο κενοί, τόσο ανίκανοι να  διαχειριστούμε το μεγαλείο που  κρύβει το πιο γλυκό και  συνάμα πιο βαρύ όνομα στον  κόσμο. “Ελλάδα”!
Μήπως τελικά δεν  μας άξιζε τίποτε καλύτερο από μια νέα “Κατοχή”; Δύσκολο να το απαντήσει κανείς τώρα. Μόνο η Ιστορία έχει τέτοιες απαντήσεις...  
Το σίγουρο  είναι πως, αν το διακύβευμα του ΄40 ήταν η εδαφική μας ακεραιότητα  και ανεξαρτησία – και, βέβαια, η συνδρομή στον κοινό συμμαχικό αγώνα – τώρα πια, είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό και συντριπτικό: η απόδειξη του ότι οι Έλληνες αξίζουν να υπάρχουν και στο μέλλον και όχι μόνο ως μια ιστορική αναφορά στο παρελθόν. 

Άμποτε...