Δεν πληρώνω... επαχθές δημόσιο χρέος...

Δεν πληρώνω... επαχθές δημόσιο χρέος...

Το δημόσιο χρέος είναι η μαμή του ελληνικού κράτους. Τα δάνεια προηγήθηκαν της δημιουργίας του. Η εξυπηρέτησή τους και όχι η ισορροπία του ελλείμματος και το εμπορικό ισοζύγιο ήταν το κριτήριο οργάνωσης και αξιοποίησης των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας.

Γι' αυτό στην Ελλάδα όλα σχεδόν στήθηκαν με λάθος τρόπο. Στήθηκαν σε δυσαρμονία με....

τους ανθρώπινους, φυσικούς και ιστορικούς πόρους. Έτσι, π.χ., η διανομή της αγροτικής γης δεν γινόταν, κατά τον 19ο αιώνα, λόγω της απαίτησης των ξένων δανειστών να λειτουργήσει ως υποθήκη στα δάνεια που έδιναν. Η καθυστέρηση όμως της αγροτικής μεταρρύθμισης είχε συνέπεια τη στρεβλή εκβιομηχάνιση και σήμερα τη γραφειοκρατική αφομοίωση των νέων τεχνολογιών. 

Η χωροταξική ανωμαλία, δηλαδή η συγκέντρωση στο 3% του εδάφους (Αττική) του μισού πληθυσμού της χώρας, οφείλεται στις γεωπολιτικές ανάγκες της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και στην εξασφάλιση της κερδοφορίας του ξένου κεφαλαίου. Η δημιουργία του πελατειακού κράτους είναι κληρονομιά της αυλοκολακείας που εισήγαγαν οι Βαυαροί κλπ. Όταν αποδίδουν το δημόσιο χρέος στον χαρακτήρα των Ελλήνων, παραβλέπουν την κύρια αιτία, δηλαδή τις πιέσεις και επεμβάσεις των ευρωατλαντικών εξουσιών για να προσαρμόσει το ελληνικό κράτος τις ιδεολογικές και παραγωγικές του δομές στην εξυπηρέτηση πληρωμής των δανείων.

Σήμερα, όλη η πρεμούρα για την πρωθυπουργοποίηση του υιού Παπανδρέου, την «τρόικα», το «Μνημόνιο», το «Μεσοπρόθεσμο» κλπ δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ραφινάτη διαδικασία αναδιάρθρωσης των μηχανισμών... εξυπηρέτησης του χρέους. Αρκεί να δει κανείς τη σύμβαση της κυβέρνησης με τους δανειστές της, τον περίφημο εφαρμοστικό νόμο («Μεσοπρόθεσμο»). Με το άρθρο 1, για τη σύσταση «Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου» τα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου μεταβιβάζονται σε μια εταιρεία, που υπόκειται σε ευρωατλαντικό έλεγχο μέσω εμπειρογνωμόνων, με στόχο «το προϊόν της αξιοποίησης (να) χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους της χώρας». Ετσι, η δημόσια περιουσία μεταβιβάζεται στους κατέχοντες τα χρεόγραφα (ομόλογα) του δημόσιου χρέους και καθιερώνονται οι νέοι ιδιοκτήτες της χώρας, οι λεγόμενοι «επιφανειούχοι». Πρόκειται για μορφές σύγχρονων αποικιοκρατών.

Όμως το δημόσιο χρέος για να έχει αποτελεσματικότητα πρέπει να γίνει η πίστη, το φετίχ ενός λαού. Γι' αυτό μια νέα ηθική εισάγεται. η ηθική της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Γι' αυτό έχουν ξεχυθεί με πολιτικούς, δημοσιογράφους και τελευταία με πιο «αξιόπιστους» ηθικολόγους, όπως πανεπιστημιακούς, να πείσουν ότι το χρέος δεν είναι επαχθές, ότι πρέπει να εξυπηρετηθεί. Διατείνονται ότι δεν θα υπάρχει έλεος για όποιον καταπατάει την πίστη στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους.

Αυτό που φοβούνται είναι το Κίνημα Δεν Πληρώνω.

Και το φοβούνται γιατί απειλεί με μια νέα πολιτική έκφραση των όρων της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας, απειλεί, δηλαδή, με μια νέα μεταπολίτευση. Γιατί, αν η πίστη στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους είναι μια δήλωση των Ελλήνων ότι αναγνωρίζουν ότι το χρέος είναι δικό τους, επόμενα αναγνωρίζουν και μια διακριτή θέση υπερεργασίας και υπερφορολόγησης, αλλά επιπλέον αναγνωρίζουν ότι η δημόσια περιουσία δεν τους ανήκει, το Κίνημα Δεν Πληρώνω, με το να δηλώνει ότι δεν αποδέχεται τη δημόσια (λαϊκή) ιδιότητα του χρέους, αμφισβητεί και την απαλλοτρίωση της περιουσίας του ελληνικού λαού από τους δανειστές.

Σε τελική ανάλυση, αν για τους ευρωατλαντικούς τοκογλυφικούς συνασπισμούς το δημόσιο χρέος γίνεται ο δραστικός μοχλός συμμόρφωσης και νεοαποικιακής ένταξης της ελληνικής κοινωνίας στο διεθνές σύστημα, αν από τους εγχώριους ατζέντηδές τους παρουσιάζεται η εξυπηρέτησή του ως συμφέρον του έθνους και του λαού, για τους έλληνες πολίτες, δημοκράτες και πατριώτες, το δημόσιο χρέος πρέπει να κηρυχθεί επαχθές, απεχθές και μη εξυπηρετήσιμο, δηλαδή να μην πληρώνουν γι' αυτό.

http://www.triklopodia.com/2011/08/den-plirono-epachthes-dimosio-chreos.html ΠΗΓΗ