Τεχνολογία, Συμφέροντα και ο κοσμάκης

Τεχνολογία, Συμφέροντα και ο κοσμάκης

Το σακί των ανέμων

Διαβάζοντας τα σχόλια της περασμένης ανάρτησης, που πάντα μου δίνει χαρά να λαβαίνω και να απαντώ, σκέφτηκα ότι η ανάρτηση δεν έδινε πληροφορίες σχετικά με το συγκεκριμένο σχέδιο, απλά έλεγε ότι υπάρχει αυτό το σχέδιο και πως αντιστεκόμαστε.

Μια λοιπόν που η Ελλάδα και η Ιταλία είναι, όπως λένε οι ίδιοι οι Ιταλοί, και συνεχώς εξακριβώνω και εγώ, Ούνα Φάτσα, Ούνα Ράτσα, σκέφτηκα ότι ίσως να ενδιέφερε να δώσω πράγματι λίγες περισσότερες ματιές στο πως λειτουργούν (η δεν λειτουργούν) τα συστήματα εδώ, για ένα παραλληλισμό με τα δικά μας στην Γκρέτσια.


Πριν όμως πάω εκεί, σύντομα, δυό λόγια για τις Αιολικές Τουρμπίνες (Ανεμόμυλους) και τις εγκαταστάσεις τους, όπως έχει εξελιχθεί το θέμα διεθνώς:

Κατ' αρχάς, όλες οι Αιολικές τουρμπίνες δεν είναι γεννημένες ίσες. Υπάρχουν οι οικογένειες καθημερινής χρήσης που φτάνουν τα 20 με 60 μέτρα ύψος. Μετά υπάρχουν οι πολύ μεγαλύτερες πού φτάνουν το 33% του ύψους του Πύργου του Άϊφελ...

Στην Ελλάδα βλέπετε τις 20-μετρες, και τις 40-μετρες. Στο εξωτερικό μπορεί να δείτε και 60-μετρες. Τις τεράστιες των 105 μέτρων, με συνολικό ύψος των φτερών 155 μέτρα δεν τις βλέπει άνθρωπος καθημερινά γιατί απλούστατα αυτά τα θηρία ζουν μακριά από ανθρώπους, κατοικημένες περιοχές, δάση, και ζώα, στις ερήμους, τις στέπες, το Τέξας και τους ωκεανούς.

Μια φάρμα μπορεί να έχει τρείς έως έξι 155-μετρες, ή ντουζίνες από 20 ή 40-μετρες. Η μέση ζωή μιας Αιολικής φάρμας είναι 20 χρόνια. Μετά από τα 20 περίπου χρόνια οι σκελετοί των θηρίων πρέπει να ξεχαρβαλωθούν και να πεταχτούν με κόστος ίσο της αρχικής κατασκευής. Αυτό δεν γίνεται σχεδόν ποτέ, άρα μένουν τα κουφάρια να τα βλέπουν αυτοί που πριν 20 χρόνια ζούσαν κοντά τους αλλά ξεσπιτώθηκαν γιατί δεν άντεχαν τον θόρυβο και βουητό. (Υπάρχουν μελέτες που αποδεικνύουν την αρνητική επίδραση του ήχου τους στο νευρικό σύστημα ανθρώπων που ζουν κοντά τους).

Επίσης, να σημειώσουμε δειγματοληπτικά, ακόμα και χώρες που έχουν δεσμευθεί πλήρως στην Αιολική ενέργεια δεν ελπίζουν σε περισσότερη από 5-15% κάλυψη των αναγκών δι αυτής της οδού. Η Αγγλία έχει προτείνει σχέδια να γεμίσει τη θάλασσα της Ιρλανδίας με τουρμπίνες... Στο Σαν Ντιέγκο υπάρχει μια φάρμα με 100 τουρμπίνες 20 ετών. Η συνολική παραγωγή αυτών των 100 γεννητριών μπορεί σήμερα να καλυφθεί με μόνο 3 τουρμπίνες καινούργιας τεχνολογίας.


Η μεγάλη επιχείρηση χρειάζεται αγορά για να κουνάει τα προϊόντα της και να βγάζει κέρδη. Κατά τα μοντέρνα δεδομένα όταν η αγορά δεν υπάρχει την δημιουργεί η επιχείρηση μέσω διαφήμισης για να πείσει το κοινό ότι το προϊόν τους είναι απαραίτητο να το αγοράσουν αμέσως.

Η Αιολική βαριά βιομηχανία έλαβε ένα δώρο από τον ουρανό τυλιγμένο με πράσινο φιόγκο: δεν χρειαζόταν να πείσει κανέναν: απλά να χρησιμοποιήσει μερικές λέξεις κλειδιά όπως "Ανανεούμενη Ενέργεια", "Φτηνή Ενέργεια", "Πράσινη Τεχνολογία" και τα λοιπά.

- Βέβαια η ενέργεια είναι ανανεούμενη μόνο όταν φυσά αέρας, και όταν δεν φυσά, η στάνταρντ ενέργεια που απαιτείται κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας πρέπει να έρθει από άλλες πηγές, δημιουργώντας έτσι φόρτο και συνωστισμό στο δίκτυο που πρέπει να ανακυκλώνεται συνέχεια ανάλογα από τα αν φυσάει ή όχι ο αέρας και από πού θα έρχεται κάθε δευτερόλεπτο ενέργεια στο δίκτυο...

- Και είναι άραγε φτηνή, όταν η καινούργια φάρμα που θέλουν να χτίσουν στον ωκεανό έξω από την Μασαχουσέτη είναι να κοστίσει σχεδόν δύο δισεκατομμύρια δολάρια... για 20 χρόνια χρήσης. Πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι το κόστος Αιολικής ενέργειας είναι 10-90% ψηλότερο από συμβατικά μέσα.

- Και η τεχνολογία; Είναι πράσινη όταν ξεριζώνει δάση, σκοτώνει πουλιά με τις έλικες, διώχνει ανθρώπους από τον θόρυβο, και οι αγελάδες και οι κατσίκες μειώνουν την παραγωγή τους από γάλα; Πόσο "πράσινο" είναι αυτό;


Κακά τα ψέματα... Η Αιολική Βιομηχανία ήταν άλλος ένας τρόπος να τα παίρνουν οι βιομήχανοι δημιουργώντας λευκούς ελέφαντες που στα μάτια του κοινού (και των πολιτικών) δεν ήταν ελέφαντες αλλά ζαρκάδια...


Και η Αιολική Βιομηχανία το ξέρει καλά αυτό πια. Και για αυτό ακριβώς τον λόγο, η Αιολική Bιομηχανία διεθνώς έχει ασπασθεί τις μελέτες περί θορύβου κλπ., κλπ., και εδώ και 10 περίπου χρόνια έχει αναπροσανατολιστεί σε Αιολικές φάρμες στις θάλασσες και τους Ωκεανούς.

Ένα από τα πρώτα προγράμματα για θαλάσσιες φάρμες εγκαταστάθηκε στη Βαλτική έξω από την Κοπενχάγη στη Δανία, και το βλέπει κανείς, μεγαλοπρεπές με τους πάμπολλους ανεμόμυλους καθώς οδηγεί στην γέφυρα που ενώνει την Δανία με την Σουηδία.

Ένα άλλο είναι το Cape Wind, ένα πρόγραμμα πάνω από 100 ανεμόμυλων 105 μέτρων που προτάθηκε να βρίσκεται ανάμεσα στα νησιά Martha's Vineyard, Nuntacket και του Cape Cod της Μασαχουσέτης, 20 ναυτικά μίλια μακριά από γη, μέσα στον Ατλαντικό. Το έτος ήταν 2000. Πολλοί κάτοικοι της ανατολικής Μασαχουσέτης, και οι φυλές των Γουάπανογκ το πήγαν το σχέδιο δικαστικά προσπαθώντας να το σταματήσουν, και μετά από 9 χρόνια τα κατάφεραν, για λόγους οικολογικούς ,σχετικά με τον όλεθρο που θα είχε υποστεί η αλιεία και οι φάλαινες. Αλλά φέτος ο Ομπάμα το ανέστησε και ξαναρχίζουν δικαστήρια για άλλα 10 χρόνια.


Η Βιομηχανία Αιολικής ενέργειας χωρίστηκε τελικά σε δύο κατηγορίες:

- Την βαριά βιομηχανία, των 60-155 μέτρων σε φάρμες από μερικές ντουζίνες στην κάθε μία, που περιέγραψα παραπάνω, η οποία μπορεί να συμπληρώσει το πολύ 30% της συλλογικής χρειαζούμενης ενέργειας κι αν ακόμα γεμίσουν οι ωκεανοί με τουρμπίνες τα επόμενα 50 χρόνια, και,

- Την σχεδόν τριτοκοσμική αντιμετώπιση όπου χρησιμοποιούνται ανεμόμυλοι 20-40 μέτρων μεμονωμένα για σπίτια ή οικισμούς εδώ και εκεί, ή λίγο μεγαλύτερα προγράμματα όπως οι 27 40-μετρες τουρμπίνες στο βουνό πάνω από την Πάτρα...και οι τουρμπίνες που βλέπουμε σε έρημους κάβους Κυκλαδίτικων νησιών μακριά από δρόμους και ανθρώπους.

Πάντως, ένα είναι σίγουρο: όπου και όπως και να δείτε ανεμόμυλους δεν θα τους δείτε ποτέ μέσα σε δάση. Και ποτέ δεν θα δείτε τουρπμίνες πάνω από 20 μέτρων κοντά σε σπίτια.



Τώρα, στο συγκεκριμένο πρόβλημα εδώ στα μέρη μας:

Ένα σχέδιο που καλεί για 14 ανεμόμυλους των 155 μέτρων πάνω σε μια ράχη καλυμμένη από πυκνά δάση με συνεχείς κατολισθήσεις, δίπλα σε ένα Εθνικό Πάρκο, τρία χωριά, έξι φάρμες αγελάδων και κατσικιών, με τουρισμό και ιστορική σημασία, και με φυσικό πλούτο... όπου ο κοντινότερος κόμβος ηλεκτρικού δικτύου είναι 40 χιλιόμετρα μακριά, όπου δεν υπάρχουν δρόμοι να μεταφερθούν τα εξαρτήματα... ένα τέτοιο σχέδιο είναι απλά γελοίο.

Η μόνη λογική ερώτηση είναι "ποιός τα τσέπωσε και πόσα;"

- Μιά μικρή εταιρεία "βιτρίνα" πλησίασε μέλη του Συμβουλίου του Δημαρχείου του Σαν Γκοντένζο το 2007.

- Τα μέλη κράτησαν τις διαπραγματεύσεις μυστικές επί 18 μήνες, συμφώνησαν πόσα λεφτά θα πάρουν, υπέγραψαν, και μετά ανακοίνωσαν το τετελεσμένο γεγονός δίνοντας ένα μήνα για αντιρρήσεις.

- Τότε, κάμποσοι από τους χωριανούς, και όλοι οι επαγγελματίες, αγρότες με φάρμες, μηχανικοί, γιατροί, και όλων των ειδών οι άνθρωποι από τις γύρω φάρμες και χωριά ενώθηκαν και ξεκίνησαν μια επιτροπή ο σκοπός της οποίας ήταν να πληροφορήσει όλους τους ενδιαφερόμενους με ατράνταχτα στοιχεία πια είναι η πραγματικότητα και οι νόμοι.

- Τον Φεβρουάριο του 2009 το Συμβούλιο του Σαν Γκοντένζο έδωσε μία συνάντηση με αυτούς γύρω από το τραπέζι στην μια άκρη της αίθουσας και όλους εμάς απέναντι, . Σε ερώτηση σχετικά με την αναγκαία διαπλάτυνση του δρόμου κατά 5 μέτρα και το κόψιμο όλων των δέντρων 10 μέτρα μακριά από τον καινούργιο δρόμο, ένας Σύμβουλος απάντησε: "Μην ανησυχείτε, δεν θα γίνει αυτό στο Σαν Γκοντένζο αλλά στο άλλο χωριό". Η όλη συνάντηση ήταν ένα σκέτο καραγκιοζιλίκι όπου η ίδια η Δήμαρχος και η τεχνική της σύμβουλος (που ήταν η χασάπης του χωριού) φέρθηκαν σε επιστήμονες και γιατρούς και αντιπροσώπους του WWF με τόση περιφρόνηση και συγκαταβατικότητα και πατρονάρισμα, αποφεύγοντας να απαντήσουν οποιαδήποτε ερώτηση, που είχαμε αρχίζει να γελάμε με λύπη.

- Δεν έδειχνε κανείς να σκέφτεται ότι ο κάθε ανεμόμυλος χρειάζεται βάση επίπεδη και καθαρή ακτίνας 30 μέτρων με 8 θεμέλια βάθους 15 μέτρων και πλάτους 4 μέτρων. Ότι η κάθε τουρμπίνα είναι πολλοί τόνοι σε μέγεθος φορτηγού με 18 ρόδες, και για να τοποθετηθούν στην κορφή του πύργου στα 105 μέτρα χρειάζεται ένας γερανός τόσο μεγάλος που, για παράδειγμα, υπάρχουν μόνο τέσσερις (4) τέτοιοι γερανοί σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Ευρώπη δεν ξέρουμε πόσοι υπάρχουν.

- Τα τριάντα αργύρια; 25% έκπτωση στο λογαριασμό του ηλεκτρικού, περίπου 1000 Ευρώ τον μήνα νοίκι για την γη του κάθε ανεμόμυλου, 200.000 Ευρώ για το Δημαρχείο με τα οποία θέλουν να απαλλοτριώσουν δάσος και να χτιστεί ένα μεγάλο παρκινγκ. Αυτά που η εταιρία υποσχέθηκε στο Σαν Γκοντένζο αντιστοιχούν με το 0.02% των προβλεπόμενων εσόδων της 20-ετίας λειτουργίας. Δεν προβλέπεται ανανέωση ή απομάκρυνση μετά. Δηλαδή, πολύχρωμες χάντρες για τους ιθαγενείς.

- Τον Μάρτιο του 2009 πήγαμε και φωτοτυπήσαμε μια σελίδα νόμου στην Τοσκάνη μέσα στην οποία μια παράγραφος ρητά απαγόρευε βιομηχανική εκμετάλλευση στην συγκεκριμένη περιοχή. Την επόμενη εβδομάδα η παράγραφος αυτή είχε σβηστεί από τον νόμο και μείναμε με την φωτοτυπία.

- Μέσα στον τελευταίο χρόνο το Εθνικό Πάρκο έχει δηλώσει την άρνησή του στο σχέδιο, και η επαρχία της Τοσκάνης ετοιμάζεται να αρνηθεί να δώσει την άδεια. Έχουμε σχεδόν νικήσει, και κάποιοι-κάποιοι στο Σαν Γκοντένζο θα πρέπει να ψάχνονται πως να επιστρέψουν τις δωροδοκίες που όλοι ξέρουμε ότι δέχτηκαν.


ΠΗΓΗ(( http://dimitristhinks.blogspot.com/2010/05/blog-post_28.html  ))