ΑΝΕΞΗΓΗΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΑ: Προσομοιώσεις δείχνουν ότι μπορεί να υπάρχει υγρό νερό στον Άρη
Μαθετε περισσοτερα
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009
Προσομοιώσεις δείχνουν ότι μπορεί να υπάρχει υγρό νερό στον Άρη
Προσομοιώσεις δείχνουν ότι μπορεί να υπάρχει υγρό νερό στον Άρη
Πηγή: Πανεπιστήμιο Αρκάνσας, 8 Νοεμβρίου 2005
Ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Αρκάνσας έδειξαν για πρώτη φορά ότι θα μπορούσε να υπάρξει υγρό νερό σε ορισμένες περιόδους στην επιφάνεια του Άρη. Ο Julie Chittenden, ένας μεταπτυχιακός σπουδαστής στο κέντρο για τις Διαστημικές και Πλανητικές Επιστήμες του Αρκάνσας, καθώς και ο Derek Sears, διευθυντής του Διαστημικού Κέντρου μαζί με τον W.M. Keck καθηγητή των Πλανητικών Επιστημών, θα εκθέσουν τα συμπεράσματά τους στο περιοδικό Geophysical Research Letters.
Δεξιά εικόνα: Φωτογραφία της περιοχής Ηλύσια του Κόκκινου Πλανήτη, στην οποία διακρίνονται τεράστιες, επίπεδες και λείες πλάκες, όμοιες με τις ραγισμένες παγωμένες εκτάσεις κοντά στους πόλους της Γης. Οι ατρακτοειδείς αυτές δομές είναι πολύ λείες και έχουν μικρό βάθος. Και αυτό ερμηνεύεται ότι είχαν πλημμυρίσει από νερό, που στο τέλος πάγωσε. Το νερό είχε οδηγηθεί στην περιοχή του ισημερινού μέσα από ποταμούς, οι αποξηραμένες κοίτες των οποίων φαίνονται στις φωτογραφίες. Και οι επιστήμονες συμπεραίνουν ότι νερό υπήρχε στην επιφάνεια του ως πρόσφατα, ενώ ο πάγος δεν έλιωσε από την ακτινοβολία του ήλιου γιατί προστατεύθηκε από στάχτη ηφαιστειακής προέλευσης, με την οποία ήταν καλυμμένος. 
Αριστερή εικόνα: Το τεχνητό αυτό έδαφος που αναπαριστά τον Άρη χρησιμοποιείται στα πειράματα μέσα στην αίθουσα της προσομοίωσης. Σημειώστε τα στρώματα του πάγου και της σκόνης και το σκούρο χρώμα της σκόνης. Επίσης, το νερό ρέει προς τα έξω πάνω στην επιφάνεια και σε κάποια μέρη βρίσκεται πάνω από το ξηρό χώμα. Η λάσπη σχηματίζει ένα στέρεο αδιάβροχο σώμα και βοηθάει να διατηρηθεί το νερό.
Οι ερευνητές έχουν κάνει διάλογο για το αν θα μπορούσε ή όχι να υπάρξει το υγρό νερό στην επιφάνεια του Άρη λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών και των πιέσεων που βρέθηκαν στον πλανήτη. Με βάση τα προηγούμενα πειράματα και τις υποθέσεις, οι επιστήμονες έχουν σκεφτεί ότι το καθαρό νερό στην επιφάνεια του πλανήτη θα εξατμιζόταν κατευθείαν από τη στερεά στην αέρια φάση, παρακάμπτοντας έτσι την υγρή φάση, στις χαμηλές πιέσεις που βρίσκονται στον Άρη - 7 millibars σε αντιδιαστολή με, περίπου, 1.013 millibars πάνω στη Γη. Εντούτοις, η επιφάνεια του πλανήτη επιδεικνύει χαρακτηριστικά σαν τους ξεροπόταμους και τα κανάλια και μοιάζουν σαν αυτά να έχουν ίσως δημιουργηθεί από μετακινήσεις υγρού. Έχουν δε εκτελεσθεί επίγεια πειράματα με σκοπό να μιμηθούν τις συνθήκες στον Άρη για να βοηθήσουν να απαντηθούν οι ερωτήσεις σε αυτό το θέμα: εάν δηλαδή το υγρό νερό υπάρχει ή όχι στον Άρη. Αλλά μέχρις αυτό το σημείο έχουν γίνει πειράματα μόνο με το καθαρό νερό σε υψηλές πιέσεις.
Οι Chittenden και Sears χρησιμοποίησαν μια πλανητική περιβαλλοντική αίθουσα στο εργαστήριο Keck για τη Διαστημική Προσομοίωση με σκοπό να μιμηθούν τους όρους που βρέθηκαν στον Άρη - την ατμόσφαιρα του διοξειδίου του άνθρακα, πίεση 7 millibars και θερμοκρασίες από το μηδέν έως 25 βαθμούς Κελσίου κάτω του μηδενός - και εξέτασαν τους ρυθμούς της εξάτμισης των διαλυμάτων των αλάτων, που αναμένονται να βρεθούν στον Άρη. Το περισσότερο νερό στη Γη περιέχει άλατα τα οποία προέρχονται όταν έρχεται σε επαφή το νερό με το χώμα, έτσι αναμένονται να εμφανιστούν παρόμοιες διαδικασίες σε οποιοδήποτε επιφανειακό νερό που βρέθηκε στον κόκκινο πλανήτη. Τα άλατα στο νερό χαμηλώνουν το σημείο ψύξης του διαλύματος.
Η ομάδα του πανεπιστημίου του Αρκάνσας τοποθέτησε διαλύματα αλάτων στην πλανητική περιβαλλοντική αίθουσα, μιμούμενη τις συνθήκες στον Άρη, και μέτρησε έπειτα τους ρυθμούς εξάτμισης σε πολλές θερμοκρασίες.
Η δεξιά εικόνα δείχνει ιζήματα στα κατώτατα σημεία των κοιλάδων, που δημιουργήθηκαν από τους ποταμούς, με τόσο μεγάλες λεπτομέρειες που φαίνεται και η σκόνη που πετά πάνω από τα άκρα των κρατήρων.
"Υπάρχει μια τεράστια μείωση στο ρυθμό εξάτμισης όσο πιο ψυχρό αυτό είναι, και αυτό αναγνωρίζεται από τον καθένα", λέει ο Chittenden. Το σημείο ψύξης για τα μίγματα των διαλυμάτων με αλάτι (νάτριο) μειώνεται σε 21 βαθμούς Κελσίου κάτω από μηδέν, και σε 50 βαθμούς κάτω από μηδέν για το νερό που περιέχει χλωριούχο ασβέστιο.
Οι θερμοκρασίες στον Άρη ποικίλλουν μεταξύ 125 βαθμών κάτω από μηδέν Κελσίου έως 28 βαθμούς πάνω από το μηδέν, σε διαφορετικά γεωγραφικά πλάτη και σε διαφορετικές ώρες της ημέρας. Κατά συνέπεια, υπάρχει μια πιθανότητα να μπορεί να υπάρχει υγρό νερό στην επιφάνεια του πλανήτη σε διαφορετικούς θέσεις και σε διαφορετικές ώρες της ημέρας.
"Ο σχηματισμός διαλυμάτων αλάτων θα μπορούσε να αυξήσει αρκετά τη σταθερότητα του νερού στον Άρη, με δύο τρόπους. Αφ' ενός με την επέκταση της θερμοκρασιακής περιοχής πέρα από την οποία το υγρό νερό είναι σταθερό έως και σε - 40 βαθμούς Κελσίου και αφ' ετέρου με τη μείωση των ρυθμών εξάτμισης κατά δύο μεγέθη", γράφουν οι ερευνητές.
ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ MILGRAM
ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ MILGRAM
Ο καθηγητής Stanley Milgram, ένας Αμερικανός επιστήμονας στο χώρο της κοινωνικής ψυχολογίας, πραγματοποίησε ένα σημαντικό πείραμα το 1961 το οποίο, από τότε έχει επαναληφθεί και επιβεβαιωθεί σε πολλές χώρες.Τα ευρήματα του πειράματος καταδεικνύουν ότι η παρόρμηση του ανθρώπου που έχει κάποιες δικαιοδοσίες «να ενεργήσει σωστά» καθώς και η αδυναμία του να ασκήσει δημιουργική κριτική στον φορέα ισχύος που υπηρετεί (κράτος, επιστήμη, τράπεζα, επανάσταση, κλπ) δεν είναι επιθετικότητα αλλά βιολογικός συμβιβασμός και ολοκληρωτική υποταγή στο απρόσωπο και γενικό σύνολο-έννοια που αποτελεί ο φορέας. Το φαινόμενο αυτό έχει πάρει διαστάσεις υπέρμετρης παθολογικής κατάστασης σε σημείο που η απρόσωπη βούληση κάποιου φορέα ισχύος να καταλήγει στη νομιμοποίηση οποιασδήποτε πράξης, ακόμα και παράνομης και βάρβαρης, πάντα στο όνομα του συλλογικού και απρόσωπου φορέα που μπορεί να εκφράζεται από ένα όνομα, ένα σύνολο ή μία συλλογική εικόνα ή έννοια.
Ο εξεταστής έδινε τότε στο μαθητή ένα κατάλογο λέξεων που έπρεπε να αποστηθίσει και να τις επαναλαμβάνει με το πάτημα κουμπιών. Ο εξεταστής καθόταν μπροστά σε μία κονσόλα με τριάντα διαφορετικούς μοχλούς, ένα για κάθε μία διαφορετική ένταση ρεύματος από 15 έως 450 volt με αντίστοιχες επιγραφές με διαβαθμισμένες ενδείξεις, από ελαφρύ σόκ έως κίνδυνος, σφοδρό σόκ. Οι οδηγίες προς τον εξεταστή ήταν ότι οι εκκενώσεις ρεύματος θα πρέπει να κλιμακώνονται με κάθε λαθεμένη απάντηση.
Βέβαια, στη πραγματικότητα δεν υπήρχε κανένα ηλεκτρικό ρεύμα-τιμωρία προς τον μαθητή. Ο ίδιος έδινε απαντήσεις και έκανε σκόπιμα λάθη, σύμφωνα με το πρόγραμμα, ενώ δυσφορούσε για τις τιμωρίες. Από τα 75 volt και πάνω, φώναζε αρκετά δυνατά ενώ, μετά το 180 volt ούρλιαζε «σταματήστε!». Μετά έβαζε τα κλάματα και παρακαλούσε για έλεος και μετά γρύλιζε σαν ζώο. Από τα 300 volt και πάνω σταματούσε να απαντά στις ερωτήσεις, δεν αντιδρούσε καθόλου και έδινε την εντύπωση ότι έχει χάσει επαφή με το περιβάλλον. Επειδή όμως, σύμφωνα με τον κανονισμό του πειράματος, έλλειψη απάντησης μετρούσε σαν λαθεμένη απάντηση, ο εξεταστής συνέχιζε να κάνει ερωτήσεις, κλιμακώνοντας συνέχεια τις ηλεκτρικές εκκενώσεις.
Το πείραμα ήταν οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην αφήνει στον εθελοντή-εξεταστή καμία υπόνοια για τη γνησιότητά του. Αυτό ήταν κάτι που, μετά το πείραμα, αναγνώριζαν όλοι οι εθελοντές. Η πραγματική ερώτηση που έθετε το πείραμα, βέβαια, ήταν: «μέχρι ποιό σημείο θα μπορούσε να φθάσει ένας άνθρωπος στον οποίο μία ανώνυμη αρχή ή εξουσία θα του ζητούσε να βασανίσει ή ακόμη να σκοτώσει ένα συνάνθρωπό του».
Τα αποτελέσματα των πειραμάτων ήταν τρομακτικά. Στις ΗΠΑ, 65% των εθελοντών συνέχισαν το ρόλο τους μέχρι το μέγιστο όριο των 450 volt παρά τις κραυγές του θύματος και την μετέπειτα σιωπή του. Οταν το πείραμα επαναλήφθηκε στο Maxwell Planck Institute στο Μόναχο, το ίδιο αποτέλεσμα ήταν 85%! Από τότε, το πείραμα αυτό έχει γίνει πάρα πολλές φορές, ακόμη και με παραλλαγές που έκαναν διάφοροι άλλοι επιστήμονες που είχαν αντιρρήσεις και επιφυλάξεις σε κάποιες διαδικαστικές πλευρές, και τα στατιστικά αποτελέσματα πάντα επιβεβαιώθηκαν.
Με άλλα λόγια, κατά μέσο όρο τρεις στους τέσσερις εθελοντές είναι έτοιμοι να βασανίσουν και να σκοτώσουν συνάνθρωπό τους χωρίς να αμφισβητήσουν την αιτία. Η στατιστική αυτή διαπίστωση συνηγορεί στο ότι δεν θα πρέπει απαραίτητα κανένας από όλους εμάς να πιστεύει ότι ανήκει στη μικρή εξαίρεση. Σχεδόν όλοι οι εθελοντές στα διάφορα πειράματα έδειξαν μία κάποια απροθυμία να συνεχίσουν όταν τα θύματα άρχισαν να παραπονούνται για πόνο. Ο διευθυντής του πειράματος που στεκόταν συνέχεια δίπλα τους με σταυρωμένα τα χέρια και αυστηρό ύφος δεν άφηνε περιθώρια για συζήτηση ενώ, αντίθετα, έδειχνε προβληματισμένος για το ενδεχόμενο διακοπής του πειράματος κάνοντας συνέχεια τις στερεότυπες παροτρύνσεις «Συνεχίζουμε, είναι αναγκαίο για την επιτυχία του πειράματος, δεν μπορώ να σου εξηγήσω τώρα, συνέχισε, δεν έχεις άλλη επιλογή». Οι περισσότεροι εθελοντές δυσφορούσαν ή γελούσαν νευρικά, γκρίνιαζαν και έλεγαν περισσότερο από μία φορά ότι δεν ήθελαν να συνεχίσουν. Αλλά εκείνοι που ακούστηκαν να λένε κάτι για την απάνθρωπη διαδικασία του πειράματος ήταν τελικά και αυτοί που το έφταναν μέχρι τέλος.
Από συζητήσεις μετά τα πειράματα, αποκαλύφθηκε ότι όλοι οι εθελοντές είχαν νομίσει ότι το θύμα ήταν ή αναίσθητο ή ίσως ακόμη και νεκρό. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν βαθύτατα ενοχλημένοι από την ίδια τους τη συμπεριφορά και δεν μπορούσαν να τη καταλάβουν. Προσπαθώντας να βρουν κάποια εξήγηση, έλεγαν πράγματα όπως «δεν ήθελα να κάνω κάποιο λάθος που θα χαλούσε το πείραμα». Επειθαν τους εαυτούς τους ότι «οι επιστήμονες ήξεραν τι κάνουν». Η παρόρμηση να είναι εντάξει με τις απαιτήσεις του πειράματος και η αδυναμία τους να επικρίνουν την ανώνυμη εξουσία δεν αποτελούν επιθετικότητα αλλά είναι το βιολογικά απαραίτητο συμπλήρωμά της, η πίστη και η υποταγή στο σύνολο. Αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν, επίσης, αναπτυχθεί παθολογικά σε υπέρμετρο βαθμό στην ανθρώπινη κοινωνία, όπως αποδεικνύει το πείραμα, σε βαθμό που καθιερωμένες ανώνυμες αρχές-εξουσίες όπως «το κράτος, η επιστήμη ή ακόμη η επανάσταση» μπορούν να μετατρέψουν οτιδήποτε σε θεμιτό και νόμιμο με μόνη μία σφραγίδα, μία άσπρη μπλούζα ή ένα περιβραχιόνιο.
Ο καθηγητής Stanley Milgram, ένας Αμερικανός επιστήμονας στο χώρο της κοινωνικής ψυχολογίας, πραγματοποίησε ένα σημαντικό πείραμα το 1961 το οποίο, από τότε έχει επαναληφθεί και επιβεβαιωθεί σε πολλές χώρες.Τα ευρήματα του πειράματος καταδεικνύουν ότι η παρόρμηση του ανθρώπου που έχει κάποιες δικαιοδοσίες «να ενεργήσει σωστά» καθώς και η αδυναμία του να ασκήσει δημιουργική κριτική στον φορέα ισχύος που υπηρετεί (κράτος, επιστήμη, τράπεζα, επανάσταση, κλπ) δεν είναι επιθετικότητα αλλά βιολογικός συμβιβασμός και ολοκληρωτική υποταγή στο απρόσωπο και γενικό σύνολο-έννοια που αποτελεί ο φορέας. Το φαινόμενο αυτό έχει πάρει διαστάσεις υπέρμετρης παθολογικής κατάστασης σε σημείο που η απρόσωπη βούληση κάποιου φορέα ισχύος να καταλήγει στη νομιμοποίηση οποιασδήποτε πράξης, ακόμα και παράνομης και βάρβαρης, πάντα στο όνομα του συλλογικού και απρόσωπου φορέα που μπορεί να εκφράζεται από ένα όνομα, ένα σύνολο ή μία συλλογική εικόνα ή έννοια. 
Ο Milgram και οι συνεργάτες του ερευνητές ζητούσαν από διάφορα άτομα 25-50 ετών που τυχαία περνούσαν από κάποιο δρόμο να διαθέσουν λίγες ώρες για να συμμετάσχουν σε ένα επιστημονικό πείραμα του Πανεπιστημίου Yale. Φθάνοντας ο καθένας από αυτούς χωριστά για το πείραμα, εύρισκε εκεί άλλον έναν εθελοντή για το ίδιο πείραμα ο οποίος, όμως, ήταν συνεργάτης του Milgram. Ο διευθυντής του πειράματος, με λευκή ιατρική μπλούζα -σύμβολο αυθεντίας-, έριχνε νόμισμα κορώνα-γράμματα για το ποιος θα έχει το ρόλο του «εξεταστή» και ποιος του «μαθητή» με αποτέλεσμα, σκόπιμα, ο πραγματικός εθελοντής να ορίζεται πάντα σαν εξεταστής. Παρουσία του τελευταίου, ο μαθητής δενόταν σε μία παραλλαγή ηλεκτρικής καρέκλας με ελεύθερο ένα μόνο χέρι για να πατάει κουμπιά για τις απαντήσεις. Με εμφανή δυσφορία και διαμαρτυρίες, ο μαθητής μάθαινε ότι για κάθε λαθεμένη απάντηση θα του γίνεται μία ηλεκτρική εκκένωση. Σε επιβεβαίωση ότι το σύστημα λειτουργεί, γινόταν μία δοκιμή όπου ο εξεταστής γινόταν δέκτης μιας πραγματικής και αρκετά ενοχλητικής εκκένωσης 45 volt για να δεί πως είναι. Στη συνέχεια, ο διευθυντής και ο εξεταστής περνούσαν στη διπλανή αίθουσα που είχε οπτική και ηχητική επικοινωνία με τον μαθητή.
Ο εξεταστής έδινε τότε στο μαθητή ένα κατάλογο λέξεων που έπρεπε να αποστηθίσει και να τις επαναλαμβάνει με το πάτημα κουμπιών. Ο εξεταστής καθόταν μπροστά σε μία κονσόλα με τριάντα διαφορετικούς μοχλούς, ένα για κάθε μία διαφορετική ένταση ρεύματος από 15 έως 450 volt με αντίστοιχες επιγραφές με διαβαθμισμένες ενδείξεις, από ελαφρύ σόκ έως κίνδυνος, σφοδρό σόκ. Οι οδηγίες προς τον εξεταστή ήταν ότι οι εκκενώσεις ρεύματος θα πρέπει να κλιμακώνονται με κάθε λαθεμένη απάντηση.
Βέβαια, στη πραγματικότητα δεν υπήρχε κανένα ηλεκτρικό ρεύμα-τιμωρία προς τον μαθητή. Ο ίδιος έδινε απαντήσεις και έκανε σκόπιμα λάθη, σύμφωνα με το πρόγραμμα, ενώ δυσφορούσε για τις τιμωρίες. Από τα 75 volt και πάνω, φώναζε αρκετά δυνατά ενώ, μετά το 180 volt ούρλιαζε «σταματήστε!». Μετά έβαζε τα κλάματα και παρακαλούσε για έλεος και μετά γρύλιζε σαν ζώο. Από τα 300 volt και πάνω σταματούσε να απαντά στις ερωτήσεις, δεν αντιδρούσε καθόλου και έδινε την εντύπωση ότι έχει χάσει επαφή με το περιβάλλον. Επειδή όμως, σύμφωνα με τον κανονισμό του πειράματος, έλλειψη απάντησης μετρούσε σαν λαθεμένη απάντηση, ο εξεταστής συνέχιζε να κάνει ερωτήσεις, κλιμακώνοντας συνέχεια τις ηλεκτρικές εκκενώσεις.
Το πείραμα ήταν οργανωμένο κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην αφήνει στον εθελοντή-εξεταστή καμία υπόνοια για τη γνησιότητά του. Αυτό ήταν κάτι που, μετά το πείραμα, αναγνώριζαν όλοι οι εθελοντές. Η πραγματική ερώτηση που έθετε το πείραμα, βέβαια, ήταν: «μέχρι ποιό σημείο θα μπορούσε να φθάσει ένας άνθρωπος στον οποίο μία ανώνυμη αρχή ή εξουσία θα του ζητούσε να βασανίσει ή ακόμη να σκοτώσει ένα συνάνθρωπό του».
Τα αποτελέσματα των πειραμάτων ήταν τρομακτικά. Στις ΗΠΑ, 65% των εθελοντών συνέχισαν το ρόλο τους μέχρι το μέγιστο όριο των 450 volt παρά τις κραυγές του θύματος και την μετέπειτα σιωπή του. Οταν το πείραμα επαναλήφθηκε στο Maxwell Planck Institute στο Μόναχο, το ίδιο αποτέλεσμα ήταν 85%! Από τότε, το πείραμα αυτό έχει γίνει πάρα πολλές φορές, ακόμη και με παραλλαγές που έκαναν διάφοροι άλλοι επιστήμονες που είχαν αντιρρήσεις και επιφυλάξεις σε κάποιες διαδικαστικές πλευρές, και τα στατιστικά αποτελέσματα πάντα επιβεβαιώθηκαν.
Με άλλα λόγια, κατά μέσο όρο τρεις στους τέσσερις εθελοντές είναι έτοιμοι να βασανίσουν και να σκοτώσουν συνάνθρωπό τους χωρίς να αμφισβητήσουν την αιτία. Η στατιστική αυτή διαπίστωση συνηγορεί στο ότι δεν θα πρέπει απαραίτητα κανένας από όλους εμάς να πιστεύει ότι ανήκει στη μικρή εξαίρεση. Σχεδόν όλοι οι εθελοντές στα διάφορα πειράματα έδειξαν μία κάποια απροθυμία να συνεχίσουν όταν τα θύματα άρχισαν να παραπονούνται για πόνο. Ο διευθυντής του πειράματος που στεκόταν συνέχεια δίπλα τους με σταυρωμένα τα χέρια και αυστηρό ύφος δεν άφηνε περιθώρια για συζήτηση ενώ, αντίθετα, έδειχνε προβληματισμένος για το ενδεχόμενο διακοπής του πειράματος κάνοντας συνέχεια τις στερεότυπες παροτρύνσεις «Συνεχίζουμε, είναι αναγκαίο για την επιτυχία του πειράματος, δεν μπορώ να σου εξηγήσω τώρα, συνέχισε, δεν έχεις άλλη επιλογή». Οι περισσότεροι εθελοντές δυσφορούσαν ή γελούσαν νευρικά, γκρίνιαζαν και έλεγαν περισσότερο από μία φορά ότι δεν ήθελαν να συνεχίσουν. Αλλά εκείνοι που ακούστηκαν να λένε κάτι για την απάνθρωπη διαδικασία του πειράματος ήταν τελικά και αυτοί που το έφταναν μέχρι τέλος.
Από συζητήσεις μετά τα πειράματα, αποκαλύφθηκε ότι όλοι οι εθελοντές είχαν νομίσει ότι το θύμα ήταν ή αναίσθητο ή ίσως ακόμη και νεκρό. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν βαθύτατα ενοχλημένοι από την ίδια τους τη συμπεριφορά και δεν μπορούσαν να τη καταλάβουν. Προσπαθώντας να βρουν κάποια εξήγηση, έλεγαν πράγματα όπως «δεν ήθελα να κάνω κάποιο λάθος που θα χαλούσε το πείραμα». Επειθαν τους εαυτούς τους ότι «οι επιστήμονες ήξεραν τι κάνουν». Η παρόρμηση να είναι εντάξει με τις απαιτήσεις του πειράματος και η αδυναμία τους να επικρίνουν την ανώνυμη εξουσία δεν αποτελούν επιθετικότητα αλλά είναι το βιολογικά απαραίτητο συμπλήρωμά της, η πίστη και η υποταγή στο σύνολο. Αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν, επίσης, αναπτυχθεί παθολογικά σε υπέρμετρο βαθμό στην ανθρώπινη κοινωνία, όπως αποδεικνύει το πείραμα, σε βαθμό που καθιερωμένες ανώνυμες αρχές-εξουσίες όπως «το κράτος, η επιστήμη ή ακόμη η επανάσταση» μπορούν να μετατρέψουν οτιδήποτε σε θεμιτό και νόμιμο με μόνη μία σφραγίδα, μία άσπρη μπλούζα ή ένα περιβραχιόνιο.
"πειραματόζωα" OI Χρήστες Κινητών Τηλεφώνων ?..............
ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ
ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ
Μαζικά εγκαταλείπουν και εξαφανίζονται από τις κυψέλες τους οι μέλισσες που τις αποπροσανατολίζουν η χρήση κινητών τηλεφώνων, φυτοφαρμάκων νέας γενιάς και η κλιματική αλλαγή.Οι μέλισσες εξαφανίζονται σταδιακά σε όλο τον κόσμο.
Οι πληθυσμοί μειώθηκαν ξαφνικά το 2006 στις ΗΠΑ από 40% έως και 90%. Απώλειες μελισσών αναφέρονται επίσης σε: Βραζιλία, Καναδά, Ινδία, Αυστρία, Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο και Ισπανία.
Οι μελισσοκόμοι στη χώρα μας ανησυχούν, αφού απώλειες σε σμήνη μελισσών καταγράφονται και στη χώρα μας.Το φαινόμενο, μια ωραία πρωία οι μέλισσες να εγκαταλείπουν τη κυψέλη τους, χωρίς κανένα προειδοποιητικό σημάδι και να μη γυρίζουν ποτέ, λένε οι μελισσοκόμοι, αρχίζει να γίνεται αισθητό, κυρίως στη Μακεδονία και τη Θεσσαλία.
Οι απώλειες των μελισσών αγγίζουν το 25%-30%.Χαρακτηριστική είναι η διαπίστωση του κ. Θανάση Μπόμπολου, μελισσοκόμου από την Λάρισα, ότι τα τελευταία 3 χρόνια, από τα 450 μελίσσια που είχε, τώρα του έχουν μείνει τα 300!Όπως λέει ένας άλλος μελισσοκόμος, ο κ. Δημήτρης Δουλαψής, “δεν βρίσκουμε νεκρές μέλισσες στην κυψέλη ή στο έδαφος γύρω από αυτήν, που σημαίνει ότι μάλλον χάνουν τον δρόμο τους”.
Η ξαφνική εξαφάνιση μελισσών από τις κυψέλες περιγράφεται με τον όρο διαταραχή κατάρρευσης αποικίας.Οι ενήλικες μέλισσες εξαφανίζονται, αφήνοντας πίσω τους μια κυψέλη γεμάτη μέλι, γύρη, τη βασίλισσα και ίσως μερικές εργάτριες.Πού βρίσκονται οι μέλισσες που λείπουν; Φαίνεται ότι κάνεις δε γνωρίζει...
Οι επιστήμονες δε συμφωνούν μεταξύ τους για το τί φταίει. Ως πιθανές αιτίες αναφέρονται η χρήση φυτοφαρμάκων και αντιβιοτικών που επηρεάζουν τον οργανισμό τους, η κλιματική αλλαγή που τις στρεσάρει και μειώνει την τροφή τους, η πρόσληψη νέκταρ από γενετικά τροποποιημένα φυτά, η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που εκπέμπουν τα κινητά τηλέφωνα και τις αποπροσανατολίζει, ιοί, παράσιτα και παθογόνοι οργανισμοί...
Συναγερμό έχει σημάνει το γεγονός στην επιστημονική κοινότητα, καθώς αν οι μέλισσες -ως οι κύριοι εποικονιαστές των φυτών- εξαφανιστούν, η ανθρωπότητα θα πεινάσει.
Σύμφωνα με πρόβλεψη που αποδίδεται στον Αϊνστάιν, όταν οι μέλισσες εξαφανιστούν, οι άνθρωποι θα πεθάνουν μέσα στα επόμενα 4 χρόνια. Αν η πρόβλεψη αυτή είναι μύθος ή όχι, η αλήθεια είναι ότι χωρίς μέλισσες τα αποθέματα τροφίμων του κόσμου θα μειωθούν δραστικά, αφού σχεδόν το 80% της παραγωγής τροφίμων εξασφαλίζεται από τη εποικονιαστική δραστηριότητα των μελισσών.
Όπως λέει κ. Κ. Καρατάσου,''οι μέλισσες εποικονιάζουν περισσότερα από 130.000 φυτά και χωρίς τις μέλισσες δεν θα έχουμε καρπούς [εσπεριδοειδή, μήλα, ροδάκινα, κεράσια, καρύδια, σπαράγγια, μπρόκολα, σέλινο, αγγούρια]''...